Taka nasza bukówiecka tradycja - mówi SuperExpressowi Zofia Dragan, dyrektorka szkoły, która na wylot zna liczne miejscowe zwyczaje. - Ten zwyczaj ma jakieś osiemset lat. Ścigają się dwie grupy chłopców. Jedni biegną na Mały, drudzy na Wielki Koniec Wsi. W średniowieczu Bukówiec składał się z dwóch wsi - tłumaczy Zofia Dragan. - W jednej było sześć zagród założonych na prawie polskim, w drugiej trzydzieści na prawie niemieckim. Połączyły się wprawdzie w XVI wieku, ale podział na Mały i Wielki Koniec pozostał. Chłopcy biegają w Wielki Piątek i Sobotę trzy razy dziennie: o godzinie siódmej rano, w południe i o godzinie 17. Każda grupa ma ze sobą specjalną drewnianą taczkę z zamontowanymi zapadkami, które przy każdym ruchu głośno terkocą. Hałas jest niemiłosierny. - Bo my w ten sposób wzywamy na Anioł Pański - tłumaczy 12-letni Miłosz Grodziski. 77-letni Józef Szkudlarczyk, który będąc nastoletnim chłopcem też "lotał z klekotami" na Wielki Koniec, tłumaczy, że bieg ma swoje reguły. - Zaczyna się od tego, że
dwaj chłopcy z taczkami muszą trzy razy okrążyć kościół i dopiero potem już całą grupą biegną na swoje końce wsi - mówi. Obie grupy muszą pokonać grubo ponad kilometr. Droga na Wielki Koniec Wsi jest nieco dłuższa niż na Mały, ale po drodze jest za to mniej figur. Chłopcy z Małego Końca biegną krócej, ale się więcej nakręcą. To chyba też już taka tradycja. Ksiądz Jan Górny, który od 20 lat jest proboszczem bukówieckiej parafii pod wezwaniem świętego Marcina Biskupa, przypuszcza, że zwyczaj ma związek z liturgią Triduum Paschalnego: - W Wielki Czwartek milkną dzwony we wszystkich kościołach. Odezwą się dopiero w Wielką Sobotę podczas rezurekcji - mówi SuperExpressowi.
iar/SuperExpress/pul
