W wielu wypadkach dzieci umierały z głodu razem z całą rodziną. A jeśli — bywało — dzieci przeżyły swych rodziców, nie wiedziały, co z sobą począć. Dziennikarz zagraniczny opisuje chatę na wsi w pobliżu Charkowa i pozostałą przy życiu czternastoletnią dziewczynę, ze swym dwuipółrocznym braciszkiem, który czołgał się po podłodze jak żaba, a ciałko jego było tak zniekształcone, że nie przypominało ludzkiej istoty. Nie znał on smaku mleka lub masła, raz tylko skosztował trochę mięsa. Czasem dawano mu nieco czarnego chleba czy kartofli, ale gdy dziennikarz ów spotkał te dzieci, od dwu dni nic nie jadły. Inne wędrowały gdzieś w poszukiwaniu jedzenia i umierały po drodze. Nikt ich nie szukał, nie pytał o nic — marły jak kocięta.