W Doha mogą mieć miejsce następujące trzy scenariusze:

– brak jakiegokolwiek porozumienia. W takiej hipotetycznej sytuacji cena baryłki ropy mogłaby gwałtownie spaść do około 30-33 USD wkrótce po publikacji komunikatu, a w średnim terminie powróciłaby w granice przedziału z ostatnich kilku tygodni (35-40 USD). Taki scenariusz jest bardzo prawdopodobny, biorąc pod uwagę dostępne informacje i fundamenty rynku. W ostatecznym rozrachunku Doha okazałaby się wydarzeniem nieistotnym dla inwestorów. OPEC osiągnęłaby światowe porozumienie do czerwca następnego roku;
– porozumienie w wersji minimum, czyli zamrożenie produkcji kilku państw roponośnych w ramach planu omawianego w przypadku porozumienia w lutym. Taki wynik nie rozwiązałby problemu nadpodaży na rynku i nie wpłynąłby na zlikwidowanie presji na spadek cen. Ponadto istotna byłaby kwestia przestrzegania warunków porozumienia przez wszystkie zainteresowane strony. W istocie, Rosja w lutym dość swobodnie zinterpretowała warunki wiążącej dla niej decyzji o zamrożeniu produkcji. W marcu rosyjska produkcja nadal rosła, osiągając najwyższy poziom od czasów Związku Radzieckiego, tj. 10,91 mln baryłek dziennie. Opcja minimum nie jest również w interesie Arabii Saudyjskiej, ponieważ byłby to czek in blanco dla Iranu z tytułu odzyskania udziału w rynku;

– światowe porozumienie z uwzględnieniem Iranu. Mogłoby zawierać specjalną klauzulę zapewniającą Teheranowi dodatkowy czas na osiągnięcie wyższego poziomu wydobycia przed ostatecznym zamrożeniem produkcji. To najmniej czarny ze wszystkich scenariuszy dla wszystkich państw produkujących ropę, jednak wymagałby wywarcia na Iran znacznej presji, aby Teheran wyraził zgodę na te warunki. To jedyna hipotetyczna sytuacja, w której cena baryłki mogłaby zmierzać w kierunku docelowego poziomu 50 USD przyjętego przez OPEC w perspektywie średnioterminowej. Realizacja takiego porozumienia nie byłaby prosta i wymagałaby ścisłej kontroli cen rynkowych przez OPEC. W rzeczy samej organizacji tej nie stać na powrót do poziomu 50-60 USD za baryłkę, ponieważ na tym poziomie amerykańscy producenci ropy z łupków ponownie zaczęliby generować zyski i praktycznie zalewać rynek swoją ropą.

Nawet w przypadku globalnego porozumienia OPEC nie będzie w stanie wyeliminować nieuniknionego, podwójnego zagrożenia w postaci produkcji w Iraku i produkcji ropy z łupków, w przypadku której możliwe jest szybkie obniżenie kosztów operacyjnych dzięki zastosowaniu innowacyjnych technologii. Członkowie OPEC mają świadomość, że mogą jedynie grać na czas i muszą to wykorzystać, aby zdywersyfikować swoje gospodarki, a niekiedy wręcz zreformować swoje systemy opieki socjalnej niedostosowane do epoki niskich cen ropy.

Christopher Dembik

Ekonomista, Saxo Bank

Cztery spółki, które ciągną cały indeks - i to ma być niby ta wasza hossa pytam się?

Teraz już nikt nie będzie łapał spadających noży po środowym przekręcie wystraszonych rosnącymi stratami bankrutów.

Te swoje sufitowe "dobre" wyniki, bo spadło, ale lepiej od zaniżonych "prognoz" to ciemnota dla bezmózgów mogą sobie wsadzić.

Nasz bankrut-manipulant myśli, że jak kupi 100 akcji, to coś się w bankrutującej szulerni zmieni, i zaraz wszyscy za nim polecą kupić od niego te straty, na jakich siedzi i dokupuje na sztuki, co widać po obrocie.

Kupić straty w coraz większym krachu, to każdy głupi potrafi, gorzej to potem sprzedać drożej.

Ropa w dwa miesiące podrożała dla PKN o 60% i to są koszty i straty, a nie zyski.