Cytat http://smolensk1004.wordpress.com/2010/05/01/demon-iii-rzeczpospolitej/

Polską politykę obserwuję już od dość długiego czasu a szczególną uwagę poświęcam jej od momentu, gdy stała się suwerenną a obywatele odzyskali realną możliwość jej kształtowania. Przez krótki czas (do 1991) byłem nawet, jej aktywnym uczestnikiem w ramach działalności w jednej z niepodległościowych partii, co pozostało mi po burzliwych latach stanu wojennego i jaruzelszczyzny. Aktywny udział dość szybko jednak mnie zniesmaczył, na tyle by swe uczestnictwo zredukować do roli biernego obserwatora i komentatora, co daje mi pewien komfort moralny a zarazem zdolność obiektywnej, jak myślę, oceny. Ten długi czas obserwacji, praktycznie uodpornił mnie na wszelkie próby manipulacji, czy karmienia medialną papką, serwowaną dzisiejszym odbiorcom informacji. Zasób zgromadzonej przez 20 lat wiedzy i wspomnień jest tu dostatecznym antidotum na wylewającą się z mediów propagandę. W jednej jednak sprawie muszę się zgodzić z werdyktem „polskojęzycznych” mediów i powtórzyć za nimi, jakkolwiek przewrotnie by to nie zabrzmiało, że Jarosław Kaczyński jest istnym „demonem” III Rzeczpospolitej.

Pierwszy rozbity układ
Jarosław Kaczyński od samego początku historii III RP, kładzie się na niej cieniem, jako ten, który burzy spokój i wszelkie układy, a przede wszystkim niszczy starannie przygotowane plany i scenariusze.
Demokracja nie jest bowiem zabawką dla nieodpowiedzialnych i niedouczonych obywateli, którzy do niej nie dorośli, jak to „pięknie” ujął Bronisław Geremek po wyborczej klęsce Tadeusza Mazowieckiego. Istotę współczesnej odmiany demokracji stanowi porozumienie elit, które dopiero po odpowiednio długim i skutecznym przygotowaniu medialnym, może zostać przedstawione społeczeństwu do zatwierdzenia a zarazem do podtrzymania iluzji o tegoż społeczeństwa, decydującym głosie.

Takim fundamentalnym porozumieniem, aktem założycielskim III RP był „okrągły stół” a w jeszcze większym stopniu porozumienia w Magdalence. Dokonano wówczas specyficznej transakcji politycznej, w której opozycja w zamian za 35% udziałów, czyli mandatów w Sejmie PRL (co można przełożyć na 500-1000 stanowisk dla jej działaczy), zapewniła komunistom pakiet kontrolny i legitymizację władzy.

Idea była dopracowana we wszystkich szczegółach, niestety naród nie zrozumiał intencji jej twórców i w czerwcowych wyborach 1989, gremialnie zagłosował przeciwko komunistom.

Solidarność uzyskała wszystkie 161 dostępnych jej mandatów do Sejmu oraz 99 z 100 do Senatu. Lista krajowa, na której znalazły się nazwiska wszystkich partyjnych „bonzów” przepadła.

Wśród komunistów zapanowała konsternacja, strach i wściekłość, ale o dziwo, w Solidarności także.
Już dwa dni po wyborach Adam Michnik zaczął pouczać Polaków na łamach swej „Gazety Wyborczej”, że nie można pozwolić sobie na konfrontacyjną retorykę. „(…) Solidarność będzie przestrzegać porozumień Okrągłego Stołu, tego samego oczekujemy od władz” – grzmiał nadredaktor, dla którego prywatna umowa z komunistami była aktem nadrzędnym wobec wyrażonej w wyborach, woli Narodu.

Echo tej postawy odezwało się dwa miesiące później, gdy przyszedł czas na sformowanie rządu. Zgodnie z ugodową polityką i „duchem okrągłego stołu” (okultyzm?), zamierzano stworzyć gabinet OKP-PZPR, w którym ZSL i SD pełnić miały rolę tła. Nie mogło być inaczej, bo przecież tak ustalono w Magdalence i żadne nieodpowiedzialne zachowania elektoratu, nie mogły tego planu pokrzyżować, zrobił to jak przyszłość miała pokazać ktoś inny.

Animatorami przyszłej koalicji z komunistyczną PZPR byli Michnik, Geremek i Wielowieyski. Z Wałęsą już się zbytnio nie liczyli, wychodząc z założenia, że przywódca Solidarności, nie bardzo rozumiejąc sytuację, zaakceptuje każde rozwiązanie, które mu zarekomendują. Był to klasyczny błąd i grzech pychy.

Tu po raz pierwszy wkracza w historię III RP jej demon – Jarosław Kaczyński, wraz z bratem Lechem. Wykorzystując osamotnienie i zagubienie Wałęsy, przekonali go do całkowicie odmiennej wizji przyszłego rządu. To za sprawą Kaczyńskich doszło wtedy do rozmów z byłymi satelitami monopartii, także zaniepokojonymi wizją marginalizacji – ludowcami z ZSL i Stronnictwem Demokratycznym. To Kaczyńscy doprowadzili do rozbicia swego pierwszego układu, a był to układ potężny, o czym świadczy fakt, że przez 45 lat sprawował niepodzielne rządy nad zniewolonym narodem.
Fakt ten był przy okazji „kamieniem węgielnym” pod ogromną nienawiść, jaka w środowisku „elit” zapłonęła w stosunku do braci, a głównie w stosunku do Jarosława, uważanego zawsze za „twórcę planów i strategii”.

Warto tu wspomnieć przy okazji o zabawnym zdarzeniu z okresu formowania pierwszego niekomunistycznego rządu.
Otóż, Tadeusz Mazowiecki zaproponował wówczas stanowisko w nim, także Kaczyńskiemu. Było to nie byle jakie sta

mistrzu chcesz glosowac na kolegę to glosuj ,nikt ci tego nie broni ,na kogo ja zaglosuje to juz ode mnie
będzie zależało ,więc twoje insynuacje mam serdecznie w dddddddddd

Wpis usunięty ze względu na złamanie regulaminu forum.

A więc wojna – Rafał Ziemkiewicz

Chyba najlepiej ujął istotę sprawy Tadeusz Mazowiecki. Gdyby Kaczyński się zmienił (w domyśle: w stopniu pozwalającym go zaakceptować), toby nie kandydował. Czyli: dopóki nie chce całkowicie się ukorzyć i skapitulować, dopóki roi mu się realizowanie własnych przekonań, jest do odstrzału. I nieważne, czy akurat jest agresywny czy koncyliacyjny, czy chce dekomunizować czy współpracować. Dobry Indianin to martwy Indianin.

Istotą sprawy jest to, że dotyczy to nie tylko Kaczyńskiego, ale i ludzi, do których się zwraca, i których głosy zbiera. Tych niemieszczących się w paśmie poglądów akceptowalnych, w arbitralnie wyznaczonych granicach nowoczesności i europejskości. Jedyną ofertą, jaką ma dla nich, mówiąc frazą Sławomira Nowaka „Polska jasna”, jest, że mają wymrzeć jak dinozaury. Bogu dziękować, że na razie „Polska jasna” wciąż wierzy, iż stanie się to samo z siebie, mocą dyrektyw Unii Europejskiej oraz formacyjnej siły mediów, i nie sięgnęła jeszcze po mocniejsze środki perswazji.

Polityk „obsługujący” taką formację społeczną i jej emocje nie może prowadzić normalnej kampanii wyborczej, takiej, jaką znamy ze starych demokracji, gdzie przegrany podaje rękę wygranemu, a wygrany liczy się z tym, że następnym razem może być odwrotnie. Trudno się więc dziwić, że Donald Tusk poszedł na całość i strasząc przez pół godziny Kaczyńskim, zanurzył się w retoryce, obelgach i insynuacjach, które dotąd zostawiał Palikotowi czy Niesiołowskiemu. Zagrał ryzykownie, bo zwykli Polacy wydają się już mieć dość agresji, nawet otarł się o śmieszność, gdy zgromił – on akurat! – Jarosława Kaczyńskiego za niepodejmowanie trudnych decyzji. Ale właściwie o czym miał mówić? O tych wielkich, 500-dniowych reformach, w które coraz mniej wierzą już nie tylko agencje ratingowe, ale nawet on sam?

Rafał Ziemkiewicz

Słuchajcie Balcerowicza. On naprawdę zna się na finansach.

GŁOSUJE NA MARSZAŁKA KOMOROWSKIEGO.Zgadzam sie z prof. Balcerowiczem, ze wybór kaczynskiego to byłaby katastrowa dla Polski.Kaczyński to jedno wielkie nieśćęście.

jak się komuś wydaje,że podwyższenie wieku emerytalnego do 67 oznacza dłuższą pracę, to jest naiwny, dla znacznej części ,a być może ,że dla większości,oznacza tylko dłuższe życie na rencie chorobowej czy inwalidzkiej zamiast na emeryturze.

w zeszłym tygodniu zmarła moja chrzestna, jej zięć wreszcie doczekał emerytury, od ładnych paru lat był na rencie ,6-7 lat temu zachorował na raka, miał operację, żyje chłop ale do pracy się nie nadaje, jak dla niego różnica między rentą a emeryturą wyniosła ponad tysiąc złotych, głosujecie na platfusków, jak w wieku 62 lat zachorujecie i pożegnacie się z pracą, to na rencie zamiast 3 lat pożyjecie 5 lat. ,a różnica między średnią emeryturą (właśnie sprawdziłem) a rentą przekracza 30 procent

Załgosuję za Jarka Kaczyńskiego, jeżeli ktoś mnie przekona, że dla Polski lepsze jest cofanie się w rozwoju niż szybki rozwój

Nie ma sensu głosować na katastrofę z WSI... Spokojnie głosuję na Jarosława Kaczyńskiego

Wpis usunięty ze względu na złamanie regulaminu forum.