Słodycz (wszelaka, nie tylko słodycze, np. Józef Stalin usta słodsze miał od malin) daje ludziom przyjemność (już sama nazwa jest jej synonimem) i prowadzi do powstawania uczucia zadowolenia, a to wywołuje zwiększona produkcje serotoniny, hormonu będącego neuroprzekaźnikiem w ośrodkowym układzie nerwowym. Mechanizm jest nieunikniony, każda przyjemność intensyfikuje produkcję serotoniny, która poprawia samopoczucie, im więcej serotoniny tym lepsze samopoczucie i chciałoby się ciągle je intensyfikować i kółko się zamyka. Dlatego wszystkie przyjemności uzależniają, jest to mechanizm nieunikniony. Oczywiście różnie sobie ludzie z tym problemem radzą. Jest to mechanizm stosunkowo niedawno poznany. Przez całe wieki próbowano walczyć z alkoholizmem, uzależnieniem od narkotyków, hazardu, jednak z miernymi skutkami, bo nie znano tego mechanizmu. Każdy nałóg traktowano jako osobną przypadłość. Aż poznano serotoninę, która okazała się matką wszelkich uzależnień, jedynie niektóre narkotyki mają prostsze działanie, gdyż zawierają struktury podobne do serotoniny i mechanizm jest skrócony. Obecnie w grupach terapii przeciwuzależnieniowej uczestniczą wszystkie typy uzależnień, nie segreguje się ich, oczywiście przede wszystkim dla tego, że w Polsce najpopularniejsze jest leczenie się z uzależnienia od alkoholu, inne uzależnienia są jeszcze bardziej wstydliwe (sic!). Oczywiście poza narkomanią – to jednak trochę osobny przypadek. Dowodem na to, że wszelkie przyjemności uzależniają jest to, że nikt nie jest uzależniony od rzeczy nieprzyjemnych (poza masochistami, którym cierpienie sprawia przyjemność), a pozostali ludzie są uzależnieni od: alkoholu, narkotyków, papierosów, hazardu, seksu, sportu, pracy (niektórym daje ona przyjemność - naprawdę), słodyczy, jedzenia w ogóle, samochodu, samolotu, komputera, telewizora (ciekawe), tańca itd.