PANI OLESŁAWO PROSZĘ NIE KRAŚĆ BUTÓW Z ZAKŁADU BO JA PANIĄ OBSERWUJE BO TO ZŁE SIĘ SKOŃCZY DLA PANI

czy to prawda ze za caly etat placa 1200 zl , a za 3/4 850 zl a za 1/2 600?
bo jestem zainteresowany tam praca , z gory dziekuje

to forum zrobilo sie smierdzace tak samo jak te wasze smierdzace chinskie pseudo buty...fu

hahaha za mało sie starały??? to co moze jeszcze klękać przed nią trzeba żeby widziała ze się starają??? proszę Cie....

DOBRE CZASY

I

Gdzie nas ten człowiek powiezie?– mówiły sobie Krasnoludki siedząc na wozie ubogiego Skrobka i kłopocąc się o dwóch swoich towarzyszów:Podziomka i Koszałka-Opałka,którzy gdzieś w drodze przepadli.

–Do króla by się jakiego zdało,żeby miłościwy pan nasz kompanię piękną miał,a na honorze uszczerbku nie poniósł!– odezwał się kanclerz Kocie--Oczko.

–Dobre by to było!–zawołał paź Krężołek i oblizał się szeroko językiem.–U królów, słyszę,same tłuste i słodkie potrawy jadają,a kołacze na każdy dzień pieką.Tam by się człek pożywił.

–Ciszej byś był oto!–zgromił go Słomiaczek,dziwnie wychudzony i cienki.–I tak się już ledwie toczysz niby kula.Jeno patrzeć,jak urząd stracisz,a pan nasz miłościwy inszego do noszenia za sobą purpury swej weźmie!

–O królów to tam niełatwo na wsi –przerwał ten spór Modraczek.–Ale może choć do księcia jakiego ten poczciwy kmieć nas powiezie?

–U księcia także wielki dwór,dworzany kuchmistrze!–zawoła na to Żagiewka.– Kapela też zawsze jest,muzyka gra,stoły aż się gną od srebrzystych mis i pucharów,światło jarzące, jak na rezurekcji,na każdą noc świeci,ludzie długo śpią i mało co czyniąc,wesoły żywot pędzą.Tam by nam dobrze było!Ale książęta też na gruszkach polnych nie rosną,niby ulęgałki,a i książęcy dwór każdemu jak karczma otworem nie stoi.Daleko by nam jechać, żeby księcia znaleźć!

– No,,to choćby do grafa jakiego niech nas wiezie!— zawołał na to Słomiaczek..–Graf też tęgie życie prowadzi i duży dwór trzyma.

– Ba!!–rzecze Chwastek.– A jakie stajnie ma!!Co za konie!Jakie psy myśliwskie!

– A jakiż tam wikt??– zapytał troskliwie Krężołek.

–Ha,cóż!Jak u grafa!Doskonała kuchnia i już!Na rożnach obracają się pieczenie z sarny lub dzika,pasztetniki pieką torty i piramidy cukrowe,a wino złociste z gąsiorów do pucharów leją,a jakie szczupaki na stół,na takich ot,misach niosą! Tu rozłożył ręce jak szerokie miał,a wszyscy z podziwienia głowami kiwać zaczęli. Ale Pietrzyk,który do wszystkiego prędki jak iskra był,skoczy ze swego miejsca,słysząc owe cuda,i trąciwszy Skrobka,zawoła:

– Człowieku!!Hej,człowieku,znaszże ty grafa jakiego w tej okolicy?

– Grafa??– powtórzył Skrobek drapiąc się za ucho.– Nijakiego grafa tu nie ma.. Pomilczał chwilę,a po chwili,przypomniawszy sobie,dodał:

–Jest ci hąjno na górce stara taka rudera,komin ano tylko i kawał muru,co powiadają,że tam dawnymi czasy grafy siedziały;ale teraz pustka to i mieszczany tylko tam czasem po cegłę jeżdżą,jak któremu trzeba.Grafy ponoć dawno wymarły.

–Wymarły?– zawołał z żywym współczuciem Krężołek i klasnął w dłonie.– Patrzcież, jak od takiego dobra umierają ludzie i odchodzą!Ha,jak tak,to niech nas choćby do porządnego szlacheckiego dworu ten chłop powiezie,to i tam krzywdy nam nie będzie. Szlachcic na wsi to także pan całą gębą.

–A tak –odezwał się na to Modraczek.–Przyjdzie wiosna,to sobie rano wstanie,na te pola zielone pod zorzą wyjdzie;tu mu skowronek śpiewa wesołą piosenkę,tu mu rosa perły pod nogi sypie,tu mu kwiatuszki dziergają wzorzyste kobierce po łąkach,tu mu pługi czarną ziemię orzą,wołki porykują,oracze pokrzykują,aż dusza rośnie,aż serce jaśnieje.Przyjdzie lato,fuzyjkę szlachcic bierze,na błota idzie,kaczkę dziką ustrzeli,do torby pięknie przytroczy,w to niebo modre popatrzy,wesołe myśli ma.A tu pola dokoła szumią kłosem złotym,a tu lny kwitną modro,a tu siano z łąk pachnie,a tu jagody się rumienią,a pszczoły w lipie brzęczą...Przyjdzie jesień,to jabłoń i grusze,i śliwy pod owocem się gną,w gaju brzozowym grzyby i rydze pachną,wieniec dożynkowy złoci się i mieni to kłosem,to kwiatem,to orzechów gronem.Rankiem na polach mgły leżą,słońce ledwo się wychyla,a mój szlachcic nuż w bór z nagonką!nuż łowy na zwierza!Bór cicho stoi,grania ogarów słucha,na myśliwców z wysoka wiewiórka czarnymi oczyma patrzy.Wtem huknie strzelec raz i jeszcze raz!Paf!paf!paf!Echo się szerokie rozlega,krzyk słychać radosny i myśliwskie trąbki.

–Dobrze,bardzoś to dobrze opowiedział,wierny mój Modraczku!–rzekł na to miłościwy król Błystek,który,w milczeniu rozmowy drużyny swej słuchając,teraz się uśmiechać mile zaczął.–Obyśmy do takiego dworu ziemiańskiego w podróży naszej trafili!Ale choćby tam nawet nie było tak gwarno i wesoło,i tak mu rad będę! Mówił tak jeszcze król stary z wyrazem rozrzewnienia na zmarszczonej twarzy,kiedy wóz nagle o kamień stuknąwszy w bok z gościńca na polną drożynę skręcił,a zaraz też i szkapa ubogiego Skrobka parskać wesoło zaczęła,jak zwykle czynią konie,kiedy dom poczują. Jakoż wóz niebawem się zatrzymał,a chłop,podszedłszy do siedzących na nim,rzekł:

– Złaźtaż!!Wy,królisko,i wy,reszta!Złaźta!Już my przyjechali!

–Gdzie?Jak?!– zakrzyknęły Krasnoludki wychylając głowy z kapturów.– Przecie tu nic nie ma?

̵

WYPRAWA PODZIOMKA

I

U Krasnoludków tymczasem zapasy pożywienia tak się wyczerpały w Kryształowej Grocie,że na jednego Krasnoludka dawano na dzień cały trzy ziarnka grochu.Przychodziło stąd,oczywiście,do różnych kłótni i bójek nawet,jak zwykle bywa tam,gdzie jest i głodno,i chłodno. Nie było dnia,żeby w Grocie nie zrobiła się jakaś awantura. To Biedronek z Żagiewką się poczubił,to Pietrzyk z Kozubkiem,to Słomiaczek z Purchawką,to znów wszyscy razem,póki Mikuła i Pakuła,co w Grocie strażnikami byli,nie zabrali całej kompanii do kozy. Ale najbardziej hałasował i przykrzył sobie te ciężkie czasy Podziomek.Jadł za czterech,a ciągle narzekał,że głodny. Ten Podziomek miał niegdyś osobliwy przypadek. Trzeba wiedzieć,że Krasnoludki nie zawsze pod ziemią siedzą.Chętnie mieszkają we wsi, to pod zapieckiem,to pod progiem chaty,a gdzie gospodyni niedbała,gdzie garnki nie nakryte,łupiny nie wymiecione,przędza byle gdzie leży,ser nie wyciśnięty w porę,pomyje nie wylane,drób nie policzony,to figlarze Krasnoludki much natopią w barszczu,śmiecie z kątów na środek izby wymiotą,twarogu ujedzą,nici na motowidle splączą,kury z kojca wypuszczą,cebrzyk przewrócą,co mogą,to napsocą,i dalej pod zapiecek! Kiedy gospodyni dzieciątko w kolebce zostawi,a sama na plotki do sąsiadek bieży,zaraz Krasnoludki dziecko takie zamienią,swoje podrzucą,a to chwycą,u siebie wychowają i służyć sobie każą. Taki podrzucony Krasnoludek nie rośnie,tylko mu głowa coraz większa i cięższa się robi, a tak jest łakomy,że go niczym nasycić nie można. Miała raz jedna baba we wsi małego Jaśka.Śliczny był chłopaczek. Włoski jak lenek,oczęta jak chabry,ustka jak poziomka.A zdrów był i wesoły niby rybka w wodzie. Już to musiało mu coś bardzo dolegać,jeśli zapłakał czasem;a choć dopiero pół roku żył na świecie,uśmiechał się do matki,wyciągał rączyny i tak się trzepotał jak ptaszek. Ale matka rzadko kiedy przy nim posiedziała,tylko raz w raz do sąsiadek na gawędy biegła.Tu stanie,tam siądzie,a jak się zagada,to i o garnkach nie pomytych,i o chustach nie popranych,o wszystkim przy owym gadaniu zapomni,nawet o Jaśku. Wpadły raz Krasnoludki do izby,patrzą:drzwi otwarte,gospodyni nie ma,prosięta po kątach ryją,a dziecko w kołysce płacze. Zaraz je chwycili,do swego podziemia zanieśli,a swego Podziomka,brodę mu pięknie zgoliwszy,w kolebkę włożyli. Przychodzi matka,patrzy,co za dziecko takie?Głowa jak dynia,twarz pomarszczona, oczy na wierzchu,a nogi krótkie jakby u kaczęcia. Przelękła się baba.

- Tfu!!Na psa urok!- mówi i oczy przeciera,,bo myśli,że jej się tak tylko wydaje. A ten jak nie wrzaśnie:-Jeść!

-Jaśku!- mówi matka..-Jaśku!- A on patrzy tylko na nią spode łba i krzyczy::jeść i jeść! Nakarmiła go,ukołysała,myśli:spać będzie.Ale gdzie tam!Ledwie baba na krok od kołyski,ten w krzyk:jeść i jeść! Było tego do wieczora jeszcze z dziesięć razy.Zachodzi baba w głowę,co się dziecku stało,że taki niedojadek z niego,ale się domyślić nie może.Włożyła mu w jedną rękę kawał chleba,w drugą marchew - no,,usnął jakoś. Ale nazajutrz,skoro świt,to samo:jeść i jeść! "A czy cię wilk ślepiami obświecił,że się też najeść nie możesz!"-myśli baba karmiąc go,a precz się dziwuje,co za odmiana taka!Toć ten Jaśko dotąd jadł tyle,że i za wróbelka nie pojadł,a teraz głodny ciągle.Nic,tylko przy kołysce stój i do gąbki mu podawaj.Łyka jak stary,wytrzeszcza oczy jak żaba,ze wszystkim inszy,jakby nie ten sam. Przeszło tak kilka dni,przeszedł tydzień.Aż tu widzi baba,że co w garnku zostawi,czy klusków,czy grochu,a wyjdzie z izby,to zaraz jej wszystko ktoś pozjada.

- Co takiego się tu dzieje??- mówi baba i aż w głowę od dziwu zachodzi. Myślała,że to kot.Obiła kota,do komory go zamknęła,poszła.Wraca,a tu garnki puste, rynka wylizana,i okrasy nic nie zostało. Idzie do komory,patrzy:kot siedzi,jak siedział,a miauczy okrutnie,bo mu aż boki wpadły,taki głodny.Widzi baba,że nie kot,więc Kruczek chyba! A miała przy chałupie czarnego psiaka,co się Kruczek wabił.Nuż go okładać kijem.Psiak skomli,bo mu się krzywda dzieje,ból w kościach nieznośny,sień zamknięta,uciec nie ma kędy,a baba co go grzmotnie,to krzyczy:"A nie rusz!A wara!" Kręci się Kruczek,piszczy, rad by się w ziemię schować,aż się baba zmachała i kij cisnęła.Tak dopieroż Kruczek niebożę ogon pod siebie,a skomląc okrutnie,do obórki się powlókł - i tam obite boki lizał do wieczora. Nazajutrz baba i kota,i Kruczka w komorze zamyka,garnki w piec wstawia i do sąsiadki idzie. Posiedziała trochę u sąsiadki,pogadała,wraca,a tu sądny dzień w chałupie. Kot z psem drą się w komorze tak,że aż sierść pod pułapem lata,a w izbie piec otwarty, garnki próżne,rynka wylizana z omasty,jakby ją kto umył,a dzieciak w kołysce krzyczy,aż się rozlega! Chwyciła się baba za głowę z wielkiego frasunku,ale ją zaraz potem złość wzięła,więc tylko pięść o pięść trzasnąwszy mówi:

- Czekajże,,zła psoto!Już ja cię upatrzę! I cała w myślach do kołyski podeszła,bo ów podrzutek darł się wniebogłosy. Karmi go biedne matczysko,a łzy jej kapią z oczu,gd

tu jest forum inwestycyjne, dla
ludzi którzy w życiu nie pozwoliliby sobie znaleźć się w takiej sytuacji jak wy.

Jacoben - tak naprawdę to jeszcze nie wiadomo czy nie znajdziesz się w życiu w gorszej sytuacji. Sytuacja, kiedy człowiek podejmuje w życiu jakąś marnie płatną pracę i godzi się na złe traktowanie nie zawsze jest jego winą. Ale Twój sposób myślenia wydaje mi się baaardzo egoistyczny.