miejsce publiczne
/ 62.233.209.* / 2015-07-20 12:04
Miejsce publiczne służy zaspokajaniu potrzeb użytkujących je osób,
m.in. w zakresie rekreacji, wypoczynku, komunikacji, edukacji.
Najczęściej stanowi własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu
terytorialnego. Nie jest jednak wykluczone, by było ono własnością
innych podmiotów.
Uzasadnienie
Przepisy nie definiują, czym jest miejsce publiczne, miejsce
użyteczności publicznej, miejsce użytku publicznego.
Zawierają natomiast definicję budynku użyteczności publicznej.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra infrastruktury z 12 kwietnia 2002
r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki
i ich usytuowanie, za budynek taki uważa się budynek przeznaczony
dla administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, kultury,
kultu religijnego, oświaty, szkolnictwa wyższego, nauki, opieki
zdrowotnej, opieki społecznej i socjalnej, obsługi bankowej, handlu,
gastronomii, usług, turystyki, sportu, obsługi pasażerów w
transporcie kolejowym, drogowym, lotniczym lub wodnym, poczty lub
telekomunikacji oraz inny ogólnodostępny budynek przeznaczony do
wykonywania podobnych funkcji.
Za budynek użyteczności publicznej uznaje się także budynek biurowy
i socjalny.
W niemającym mocy prawnej dekrecie z 7 kwietnia 1948 r. o
wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w
okresie wojny 1939-1945 r., za cele użyteczności publicznej przyjęto
m.in. nieruchomości zajęte na cele budowy, rozwoju i utrzymania
urządzeń komunikacji publicznej, pod ulice i place publiczne,
skwery, zieleńce, parki, place sportowe i cmentarze, pod zalesienia
lub na melioracje.
Natomiast nieobowiązujące rozporządzenie ministra kultury i sztuki
oraz ministra budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych z 8
października 1970 r. w sprawie zatwierdzania pod względem
artystycznym niektórych projektów budowlanych posługiwało się
zwrotem "miejsce publiczne" w rozumieniu:
• place i ulice,
• stałe szlaki turystyczne między liniami rozgraniczającymi te
szlaki od innych nieruchomości,
• obszary kolejowe,
• pasy drogowe dróg publicznych,
• drogi wodne z brzegami oraz dostępne dla ogółu tereny portów i
przystani,
• tereny lotnisk cywilnych,
• tereny zieleni użytku publicznego, jak parki, skwery itp.
urządzenia, oraz cmentarze i inne obiekty związane z upamiętnieniem
walki i męczeństwa narodu polskiego,
• wnętrza obiektów budowlanych użytku publicznego oraz przynależne
do tych obiektów ogrody i dziedzińce dostępne dla ogółu.
Stanowiąca źródło prawa także w polskim systemie prawa konwencja o
zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, przyjęta przez
Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych 15 grudnia 1997 r., a
ratyfikowana przez Polskę w 2003 r., posługuje się terminem "miejsce
użyteczności publicznej" dla oznaczenia tych części jakiegokolwiek
budynku, terenu, ulicy, drogi wodnej bądź innego miejsca, które są
dostępne lub otwarte, niezależnie, czy stale, okresowo, czy od czasu
do czasu, dla przedstawicieli ogółu społeczeństwa, i są miejscami o
charakterze handlowym, biurowym, kulturalnym, historycznym,
oświatowym, religijnym, rządowym, rozrywkowym, wypoczynkowym lub
innym, dostępnymi lub otwartymi dla publiczności.
Natomiast na podstawie katalogu celów publicznych zawartego w
ustawie o gospodarce nieruchomościami można przyjąć, iż miejscami
publicznymi będą drogi publiczne i drogi wodne, obiekty i urządzenia
transportu publicznego, łączności publicznej i sygnalizacji,
lotniska, urządzenia i obiekty do obsługi ruchu lotniczego, zabytki,
obiekty urzędów organów władzy, administracji, sądów i prokuratur,
państwowych szkół wyższych, szkół publicznych, obiekty publicznej
ochrony zdrowia, przedszkoli, domów opieki społecznej, placówek
opiekuńczo-wychowawczych, obiekty sportowe, cmentarze, miejsca
pamięci narodowej.
W wyroku z 4 marca 1965 r. (sygn. akt III CR 9/65) Sąd Najwyższy do
miejsc użytku publicznego zaliczył przybrzeżne pasy morskie wraz z
pasami wód, położone w rejonie uzdrowisk morskich, drogi, place,
parki.
PODSTAWA PRAWNA:
• Rozporządzenie ministra infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w
sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i
ich usytuowanie (Dz.U. nr 75, poz. 690 z późn. zm.)
• Dekret z 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na
cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939-1945 r. (Dz.U. nr
20, poz. 138)
• Rozporządzenie ministra kultury i sztuki oraz ministra budownictwa
i przemysłu materiałów budowlanych z 8 października 1970 r. w
sprawie zatwierdzania pod względem artystycznym niektórych projektów
budowlanych (Dz.U. nr 26, poz. 211)
• Konwencja o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, przyjęta
przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjedn