yuio
/ 79.184.66.* / 2010-04-28 14:24
Kto ma rację? Najlepiej przyjrzeć się bliżej temu, co działo się już w trakcie samej żałoby. Przytoczmy kilka charakterystycznych wypowiedzi: “Żałoba narodowa zmienia się w generalną histerię. To (…) sensacja, naśladownictwo, jakiś niezrozumiały dla mnie obowiązek. Media zachowują się moim zdaniem bardzo niedobrze, grają na emocjach” (Izabella Cywińska). (Wątek złego zachowania mediów podjął też publicysta “Gazety Wyborczej” Wojciech Krzyżaniak, narzekając, że go telewizje “molestowały cierpieniem” i że zawiesiły kanały tematyczne, co uniemożliwiało widzowi ucieczkę przed żałobną tematyką w talk-show, serial czy teleturniej).
“Patrząc na ten cyrk, który nazywamy w Polsce żałobą narodową, mam jednoznaczne uczucia. (…) To, co widzę, to absurdalne zachowanie stadne, zbiorowa histeria” (Małgorzata Szumowska), “Mroczne wyziewy polskiego pseudo-mesjanizmu… Tak jak Jezus “udowodnił”, że jest Bogiem, umierając na krzyżu, tak Lech Kaczyński “udowodnił”, że był opatrznościowym ojcem polskiego narodu, umierając w Smoleńsku” (Agata Bielik-Robson), “Cierpiętniczy, niemal nekrofilski polski nacjonalizm” (Bronisław Łagowski), “Czuję się bezradna wobec tych 96 śmierci, ale jeszcze bardziej czuję się bezradna wobec tego, co się dzieje wokół tej katastrofy… Szczerze mówiąc, przeszedł mnie dreszcz przerażenia i do tej chwili mnie nie opuszcza” (Olga Tokarczuk).
Wszystkie cytaty z jednego tylko portalu Krytykapolityczna.pl, którego stały komentator swe rozważania o pochówkach ofiar katastrofy opatrzył swawolnym tytułem “Gra w chowanego”.