issuer
/ 2009-07-07 17:20
/
Tysiącznik na forum
ojciec był krawcem, matka szwaczką. Rodzice rozstali się, gdy Leszek miał pół roku - ojciec Florian opuścił rodzinę, a Leszek nigdy potem nie utrzymywał z nim kontaktu. Matka wychowywała go w duchu religijnym - zgodnie z jej życzeniem był on nawet przez pewien czas ministrantem.
Trudne warunki życiowe sprawiły, że po ukończeniu szkoły zawodowej 17-letni Leszek rozpoczął pracę w Zakładach Przemysłu Lniarskiego w Żyrardowie - naukę kontynuował wieczorowo w Technikum Elektroenergetycznym. Wkrótce potem odbył służbę wojskową na okręcie podwodnym "Orlik".
Kariera w PRL
Karierę rozpoczął od działalności w ZMS. Był przewodniczącym Zarządu Zakładowego, później był członkiem Komitetu Miejskiego. Po powrocie ze służby wojskowej, w 1969 wstąpił do PZPR. W tym samym roku wziął ślub kościelny z młodszą o trzy lata Aleksandrą.
W latach 1973-1974 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Zakładowego PZPR. Po otrzymaniu partyjnej rekomendacji rozpoczął studia politologiczne w partyjnej Wyższej Szkole Nauk Społecznych i skończył je w 1977. Po studiach pracował w Komitecie Centralnym kierując Zespołem, a następnie Wydziałem ds. Młodzieży, Kultury Fizycznej i Turystyki.
W lipcu 1986 Leszek Miller został mianowany I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Skierniewicach. W grudniu 1988 wrócił do Warszawy w związku z awansem na sekretarza Komitetu Centralnego PZPR.
Uczestniczył, jako przedstawiciel strony rządowej, w obradach "Okrągłego Stołu", gdzie razem z Andrzejem Celińskim współprzewodniczył podzespołowi ds. młodzieży (był to jedyny stolik, który zakończył obrady bez podpisania porozumienia). W 1989 roku został członkiem Biura Politycznego Komitetu Centralnego PZPR.
III Rzeczpospolita
Po rozwiązaniu PZPR był współzałożycielem SdRP (do marca 1993 roku pełnił funkcję sekretarza generalnego, później był wiceprzewodniczącym, a od grudnia 1997 przewodniczącym). W grudniu 1999, na kongresie założycielskim SLD został wybrany jego przewodniczącym, którą to funkcję sprawował nieprzerwanie, aż do lutego 2004.
W 1989 kandydował bez powodzenia z województwa łódzkiego do Senatu. W następnych wyborach (1991) był liderem listy wyborczej SdRP w Łodzi i po dość znaczącym sukcesie wyborczym zasiadł w ławach sejmu, zostając przewodniczącym grupy parlamentarnej SdRP. W trzech kolejnych wyborach do sejmu startował ciągle z Łodzi otrzymując za każdym razem coraz więcej głosów.
Przez cały ten okres pozostawał jednym z czołowych polityków lewicy. W SLD na początku lat 90 był jednak kojarzony z tzw. betonem partyjnym. Wspólnie z Mieczysławem Rakowskim był podejrzanym w sprawie tzw. moskiewskiej pożyczki. Po ujawnieniu tej afery w 1991 Włodzimierz Cimoszewicz wezwał Millera by z powodu ciążących na nim zarzutów nie składał poselskiego ślubowania. Wprawdzie Cimoszewicz powołał później Millera na stanowisko Ministra Pracy w swoim rządzie i był Ministrem Spraw Zagranicznych w rządzie kierowanym przez Leszka Millera, to stosunki pomiędzy obydwoma politykami pozostały napięte. Innym odwiecznym rywalem Millera w SLD był Józef Oleksy.
W latach 1993-1996 Miller był ministrem pracy i polityki społecznej, w 1996 ministrem - szefem Urzędu Rady Ministrów, a w 1997 ministrem spraw wewnętrznych i administracji. Wtedy też zyskał przydomek "kanclerz".
W okresie rządów AWS, Leszek Miller był szefem opozycji parlamentarnej, prowadząc walkę polityczną z tym ugrupowaniem i jednocześnie konsolidując wokół własnej osoby większość liczących się ugrupowań lewicowych.
Po druzgocącym zwycięstwie lewicy (41%, następna w kolei partia ..12%) w wyborach parlamentarnych 2001 otrzymał z rąk prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego nominację na premiera RP.
Rząd Leszka Millera odziedziczył po swoim poprzedniku ciężką sytuację gospodarczą kraju (narastające bezrobocie, wysoki poziom długu publicznego, stagnację gospodarczą). Pod koniec rządów Millera nastąpił wzrost gospodarczy, który jednak nie zaczął się przekładać na spadek bezrobocia. W czasie jego rządów przeprowadzono niezbyt udaną poprawkę reformy finansowania opieki zdrowotnej, kontynuowano reformę systemu podatkowego i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, podjęto nieudaną próbę uporządkowania rynku mass-mediów, zmieniono strukturę i sposób zarządzania Narodowego Banku Polskiego. Równolegle kontynuowano też dostosowania instytucjonalno-prawne związane ze przystąpieniem do Unii Europejskiej i negocjowano warunki akcesji. 13 grudnia 2002 roku na szczycie w Kopenhadze (Dania) rząd Premiera Leszka Millera zakończył negocjacje z Unią Europejską.
Rząd Premiera Millera, wspólnie z prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim podjął w 2003 decyzję o przystąpieniu do tzw. koalicji antyterrorystycznej i wysłanie polskich wojsk do Iraku w ramach międzynarodowej kampanii mającej na celu obalenie rządów Saddama Husajna.
Pod koniec sprawowania urzędu, rząd Millera zanotował najniższy poziom poparcia społecznego ze wszystkich rządów, które sprawowały władzę od 1989. Było to spowodowane głównie narastającym ciągle bezroboc