gluon.
/ 85.25.145.* / 2009-03-14 20:40
http://www.sprawiedliwyhandel.pl/artykuly/2005/dlugi.html
Nadchodzi "pomoc"
MFW i Bank Światowy
Po zakończeniu II wojny światowej w Bretton Woods w New Hampshire (USA) spotkały się delegacje 44 krajów, by wspólnie wypracować międzynarodowy system ekonomiczny na lata powojenne. Spotkanie to zaowocowało powstaniem Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW), Banku Światowego (oficjalnie zwanego Bankiem Odbudowy i Rozwoju), a także Regionalnych Banków Rozwoju.
MFW miał utrzymać handel międzynarodowy i zapewnić stabilne kursy walut. Powyższe cele miały być zapewnione przez krótkoterminowe pożyczki dla krajów niestabilnych finansowo (gdy ich import przekraczał eksport). MFW jednocześnie narzuca rządom ścisłe warunki spłaty długu. Bank Światowy natomiast miał dostarczać środków na długoterminowe programy rozwoju. Spłata pożyczek miała być rozkładana na 15-20 lat. W założeniu Bank Światowy miał pomagać krajom powojennej Europy. W praktyce jego działalność szybko skoncentrowała się na krajach Trzeciego Świata.
Kiedy w r. 1982 Meksyk nie był w stanie podołać swemu zadłużeniu, cały światowy system kredytowy został zagrożony. Ogromne pożyczki zaciągnięte przez Meksyk pochodziły z banków USA i Europy. Aby zapobiec stratom, banki te połączyły starania i z pomocą MFW stworzyły dla Meksyku plan rozłożenia i restrukturyzacji długu.
Od tego czasu MFW i Bank Światowy - dwie główne międzynarodowe instytucje finansowe - zajmowały się głównie restrukturyzacją długów i kredytami dla krajów, które - jak Meksyk - nie były w stanie spłacać odsetek od swych długów. Ale te kredyty z MFW i Banku Światowego dodatkowo obciążały dłużników i wiązały się zawsze ze ścisłymi warunkami. Rządy musiały zgodzić się na wprowadzenie w kraju restrykcyjnych programów gospodarczych, aby uzyskać rozłożenie spłaty zadłużenia w czasie lub dostać kolejne kredyty. Wprowadzane w ten sposób programy nazwano Programami Dostosowania Strukturalnego (PDS). Zostały nimi dotknięte zwłaszcza kraje Afryki subsaharyjskiej - najbiedniejsze z krajów świata.
PDS zakłada działania mające na celu pomoc w spłacie długów poprzez uzyskanie wzrostu dochodów w walutach wymienialnych - wzrost eksportu i redukcję importu. W niektórych krajach PDS przyniósł pozytywne rezultaty, lecz w większości pogłębił tylko istniejący kryzys ekonomiczny. We wszystkich krajach w największym stopniu obciążał najuboższych obywateli.
Aby zwiększyć dostępne fundusze, systemy rządowe wprowadzając PDS muszą zazwyczaj:
* zmniejszyć nakłady na służbę zdrowia, szkolnictwo oraz opiekę społeczną - obywatele albo muszą za nie płacić, albo obywać się bez nich;
* doprowadzić do dewaluacji waluty własnego kraju, zwiększając koszty importu;
* zmniejszyć dotacje na produkcję żywności, tak że ceny podstawowych produktów mogą wielokrotnie wzrosnąć na przestrzeni krótkiego czasu;
* zmniejszyć liczbę zatrudnionych w przemyśle państwowym i usługach oraz obniżyć płace;
* ułatwić prywatyzację przemysłu państwowego i usług publicznych (jak dostawy wody, prądu, ochronę zdrowia czy edukację), włącznie ze sprzedażą zakładów inwestorom zagranicznym;
* przestawić małe, samodzielnie utrzymujące się gospodarstwa rolne na duże monokulturowe plantacje nastawione na eksport. Rolnicy tracą w ten sposób ziemię pod uprawę na własne potrzeby, a powstające wielkie gospodarstwa tylko nielicznym z nich dają zatrudnienie.