10 września 2012 roku ministerstwo skarbu Grecji powołało specjalną grupę roboczą ds. badania archiwów wojennych. Miała ona na celu oszacowanie wysokości greckich odszkodowań wobec Niemiec za szkody wyrządzone podczas II wojny światowej. Grupa po zebraniu ok. 200 tys. stron archiwalnych dokumentów opublikowała 80-stronicowy raport, z którego wynika, że niemieckie zadośćuczynienie wobec Grecji wynosi 162 mld euro, z czego 110 mld euro to koszt zniszczeń wojennych, zaś 52 mld euro – rekompensata za przymusową pożyczkę, jakiej okupowana Grecja zmuszona była udzielić Bankowi Trzeciej Rzeszy.
Strona niemiecka odrzuca te roszczenia, twierdząc, że kwestia odszkodowań za II wojnę światową została ostatecznie uregulowana na podstawie konwencji podpisanej przez rządy RFN i Grecji 18 marca 1960 roku. Wypłacono wówczas 115 milionów marek. Władze w Atenach odpowiadają jednak, że pieniądze te zostały przekazane greckim Żydom za zrabowane im złoto, natomiast sami Grecy nie otrzymali nic za zniszczenia dokonane przez Niemców.
Ten stan rzeczy nie odpowiada Grekom. Aż 87 proc. z nich (według niedawnych badań opinii publicznej) uważa, że zniszczenia dokonane przez Niemcy w okupowanej Grecji nadal „obciążają współczesne stosunki międzypaństwowe” (tylko 9 proc. jest przeciwnego zdania). Mało tego: uważają oni, że Berlin powinien wypłacić Grecji należne odszkodowania. Tego rodzaju nastawienie społeczne nie byłoby możliwe bez świadomej polityki historycznej prowadzonej dziś przez Ateny.
Widać więc wyraźnie, że Grecy nie chcą się zgodzić nie tylko na dyktat oszczędnościowy Berlina w zjednoczonej Europie, ale także na przywódczą rolę Niemiec na naszym kontynencie oraz na ich nową narrację historyczną. Wszystkie te kwestie postrzegają razem jako część jednego wspólnego pakietu.