Statystyki mówią wyraźnie, że największe różnice między najwyższymi i najniższymi płacami występują w gospodarkach postkomunistycznych, m.in. u nas. Tu płacowe kominy rosną najszybciej a płace reguluje ustawa i nie ma to nic wspólnego z wolnym rynkiem ani z poziomem zarobków ogółu społeczeństwa w gospodarkach UE. Także ze średnią płacą jest u nas jak w udanym dowcipie: statystycznie pani z pieskiem z osobna mają po trzy nogi. Bieda rośnie teraz 'jak na drożdżach' i dosłownie piszczy, bo dla pracowników fizycznych liczą się głównie koszta podstawowych dóbrt konsumpcyjnych, kosztów utrzymania lokum, transportu, a te rosną dużo szybciej niż można by wnioskować z ogólnych wskaźników statystycznych i inflacyjnych. Nierówności społeczne rosną w zastraszającym tempie, nie spotykanym w gospodarkach realnie wolno rynkowych. Najniższe pensje nie wystarczają na godne życie a obciążenia podatkowe dochodów najniżej zarabiających są zbyt wysokie, tak bezpośrednie, jak pośrednie. Pracownik przemęczony i niedożywiony nie może być bardziej wydajny a jego morale i kondycja spada wprost proporcjonajnie do pogarszających się warunków bytowych, zdolności nabywcze maleją do zera. Właśnie oglądamy skutki 'polskiej gospodarki centralnie sterowanej', nie mającej dużo wspólnego z dojrzałą gospodarką wolnorynkową.

Brawo, brawo GUS. Poparcie dla rudego też rośnie.
Same plusy, same plusy i jak tu się nie radować?