(日本語版)
/ 2007-09-12 09:20
/
___
Efekty użycia [edytuj]
Broń paliwowo-powietrzna powstała po obserwacji przypadkowych eksplozji pyłów i aerozoli, które miały miejsce w silosach lub podczas pożarów zbiorników z paliwem. Podczas wybuchu bomby paliwowo-powietrznej następuje zapalenie wytworzonego aerozolu i powstanie fali uderzeniowej, która rozprzestrzenia się od centrum ku krawędziom chmury z bardzo dużą prędkością powodując na swej drodze znaczne zniszczenia, zwłaszcza na płaskim terenie. Główną siłą niszczącą broni termobarycznej jest ciśnienie. Czas w którym przechodzi fala uderzeniowa o bardzo dużym ciśnieniu jest na tyle długi, że broń ta jest bardzo efektywna przeciwko polom minowym, słabo opancerzonym pojazdom, samolotom na lotniskach, a nawet schronom. Porównywalna masa trotylu generuje silną ale krótkotrwałą eksplozję, która wytwarza krótszą falę uderzeniową, ale o większym ciśnieniu. Do niszczenia struktur na większym obszarze bardziej efektywna jest dłużej trwająca fala uderzeniowa, chociaż generowane przez eksplodujący rozpylony materiał ciśnienie jest niższe. Ponadto dużą zaletą mieszanin paliwowo-powietrznych jest możliwość inicjacji wybuchu objętościowego w przestrzeni setek, a nawet tysięcy metrów sześciennych, a nie jak w przypadku skondensowanych materiałów wybuchowych ułamka metra sześciennego. Bomba paliwowo-powietrzna zawierająca 100 kg materiału wybuchowego generuje energię porównywalna z eksplozją 1200 kg trotylu. Skuteczność rażenia bomb tego typu jest bardzo wysoka i przewyższa 3-5 razy skuteczność rażenia bomb takiej samej wagi i wielkości z ładunkiem trotylowym.
Zastosowanie bojowe [edytuj]
Lotnicze bomby paliwowo-powietrzne wielokrotnie wykorzystywane były podczas wojny w Wietnamie. Używane były między innymi do niszczenia kryjówek Vietcongu i wrogich baz. Obecnie wykorzystywane były w pierwszej wojnie w Zatoce Perskiej i wojnie w Iraku.
Użytkownicy [edytuj]
Na wyposażeniu lotnictwa wojskowego znajdują się obecnie m.in. następujące typy bomb paliwowo-powietrznych: CBU-73B, CBU-72 (Stany Zjednoczone), ODAB-1000 (Rosja), FAACB (Chiny) i LBPP-100 (Polska).
Polska bomba paliwowo-powietrzna [edytuj]
Polską lotniczą bombę paliwowo-powietrzną pokazano po raz pierwszy publicznie w 1998 roku podczas VI Międzynarodowego Salonu Przemysłu Obronnego w Kielcach. Łódzki "Prexer Project" zaprezentował zbudowaną 10 lat wcześniej bombę LBPP-100 (Lotnicza Bomba Paliwowo-Powietrzna o wadze 100 kg) o kryptonimie "Teisy", która znajduje się na uzbrojeniu jednostek uderzeniowych WLOP wyposażonych w samoloty szturmowe Su-22.