ELJOT.N.
/ 195.149.64.* / 2013-01-26 12:43
W każdej większej prywatnej firmie, której podstawowym celem jest osiąganie zysku dla jej właściciela, są bardzo precyzyjnie określone zasady premiowania i tworzone dla ich potrzeb obsługujące je aplikacje. Uwzględniają one zarówno całościowe wyniki finansowe firmy, jak indywidualną ocenę pracownika w kontekście nałożonych na niego zadań, parametrów efektywnościowych oraz zaangażowania na każdym szczeblu funkcjonowania. Jeśli wynik ogólny jest mierny, to po kieszeni dostają proporcjonalnie wszyscy, a odkładana przez cały rok zgodnie z reulaminem premiowania i pozostająca do do podziału według dyspozycji właściciela "resztówka" przeznaczana jest na sparametryzowane premiowanie indywidualne. Jeśli zadane parametry oceny indywidualnej są mierne, to pracownik na każdym szczeblu funkcjonowania dostaje po kieszeni po raz drugi. Jeśli jego indywidualna, pozaparametryczna ocena jest również słaba (niski poziom aktywności i zaangażowania, unikanie odpowiedzialności, nie radzenie sobie z problemami, mała samodzielność w podejmowaniu decyzji), to dostaje on po kieszeni po raz kolejny. Nawet jeśli wszystkie z powyższych wymogów wydają się być spełnione, to zawsze w gestii właściciela pozostaje jeszcze decyzja o obcięciu wszystkich potencjalnych benefitów ze względu na ogólny interes firmy (cash-flow, wcześniejsze zobowiązania, planowane inwestycje).
Czym więc różni się w takiej sytuacji prywatna firma od instytucji rządowych ? Przede wszystkim "pracownicy" tej ostatniej zatrudnieni są tam ze względu na społeczną i państwową misję, dbanie o interes Państwa, gospdarki i wszystkich obywateli, a nie generowanie zysków, autokreację, wyrażanie swoich prywatnych, czasami idiotycznych poglądów za społeczne pieniądze (in vitro, przekonania religijne, szowinizm, homofobia, związki partnerskie, czy zwykłe prostactwo), o czym powinni sobie pamiętać każdego ranka stając przed lustrem. Ponadto, ich stały, kilkuletni i trzymany kurczowo etat, na którym wykazują się rażącym najczęściej brakiem kompetencji (za który w oprywatnej firmie wylecieliby na zbity pysk), opłacany jest z pieniędzy wszystkich podatników (z włączeniem tych z coraz szerszego obszaru biedy) i nie grozi im natychmiastowa utrata "pracy", jak pozostałej części pracującego na ich nieprofesjonalne działanie społeczeństwa. Wreszcie, za podejmowanie głupich decyzji wydają się oni odpowiadać jedynie politycznie i przed swoimi partiami, a nie przed właścicielem (czyli społeczeństwem) i nie swoją własną kieszenią, tylko (znowu) pieniędzmi zaciskających permanentnie pasa obywateli, poprzez kolejne podatki, obciążenia i utrudnienia, finansujące ich wieloletnią niekompetencję.
Użycie w takiej sytuacji w stosunku do nich argumentów o etyce, solidaryźmie, czy zwykłej uczciwości wytypowanych przez obywateli do ich reprezentacji, przerasta więc chyba poziom ich intelektualnej percepcji. Ale jest to oczywiście wina nas samych, czyli wyborców, ograniczających się do dokonywania analiz jedynie przez pryzmat koloru oczu lub krawata, przepychanek na poziomie 'my' i 'oni', albo tego, czyja prawda jest bardziej 'mojsza', niż moja własna.
Bo zasadniczo piłka jest krótka : brak zysku dla ogółu, brak kompetencji, brak wyniku indywidualnego, to po prostu brak premii. Chyba, że mówimy o zakładzie pracy chronionej. Tylko w tym przypadku, chronionej raczej przez ogół wybierających swoich faworytów obywateli ...