Prawdziwy dramat na rynkach był w PRL-u, jak przed świętami rzucali śledzie i cytrusy.

Żona: przestań szastać kasą! Od lat wydajemy więcej niż zarabiamy ! Widzisz jacy już jesteśmy zadłużeni? Zastawiłeś dom, samochód, garaż i pole, dałeś w zastaw nasze dzieci i moją nerkę. Trzeba ograniczyć tą rozpustę bo jeszcze trochę i przyjdzie komornik żeby nas zlicytować !

Ja: Yyyy ....

Prof Bugaj: Ale przecież rynki wciąż pożyczają nam na niski procent, więc to zadłużenie trudno ocenić jednoznacznie negatywnie. Ten postulat, żeby gwałtownie zamknąć możliwość wzrostu długu, to jest postulat, który wynika z bardzo prostego i doktrynalnego myślenia. A Konsekwencje zmniejszenia tempa wzrostu wydatków byłyby straszne ...

Ja: A widzisz Kochanie! (tu słychać chrobot długopisu po papierze i szelest kartek kolejnego podpisywanego cyrografu)