Chciałbym opowiedzieć pewną historię.
Pewien znany bank kiedyś rozsyłał karty kredytowe zaufanym klientom niezbyt się interesując ich losem. Karta nie dotarła, ktoś ją przejął i wypłacił pieniądze. Sprawa przypadkiem wyszła na jaw 1.5 roku później wraz z egzekucją komorniczą i została zgłoszona do prokuratury. Ta ją oddaliła argumentując że rozporządzenie majątkiem na czyjąś niekorzyść nie nosi cech przestępstwa. Dodatkowo w tym samym okresie jak były rozsyłane karty był zakup na raty które były terminowo spłacane. Bank jednak uznał że zaksięguje te wpłaty tak sobie na poczet pieniędzy zabranych ze wspomnianej karty. Gdy po oddaleniu sprawy przez prokuraturę zaczęliśmy z mamą dopominać się wypłaty pieniędzy z ubezpieczenia karty, wszak mimo oddalenia sprawy było zaznaczone że to była kradzież moja mama została poinformowana przez pracownika banku że nie wypłacą ponieważ ja jakoby zeznałem na sprawie, która przecież się nie odbyła, że odebrałem wzmiankowaną kartę i dałem ją jakiemuś koledze żeby sobie zatrzymał. Więc ubezpieczenie karty to zwykła fikcja, Na dodatek wskutek dopominania się o swoje pieniądze wytoczono mamie sprawę i została sądownie ubezwłasnowolniona. Tak więc w tym kraju walczenie o swoje jest oznaką choroby psychicznej i jak widać wymaga sporo bohaterstwa :P