W jaki sposób umocnienie dolara może pomóc w załataniu dziury budżetowej? Czy chodzi tu tylko o fakt, że podniosłoby to ceny paliw i dzięki temu wpływy do budżetu? Jeśli tak, to czy efekt ten byłby na tyle duży, że w istocie dałby zauważalną poprawę budżetu państwa? A może raczej myślimy o osłabieniu złotówki również wobec euro? To pozwoliłoby zwiekszyć wpływy z eksportu. Na to jednak trzeba by było poczekać parę miesięcy, aż eksporterzy się rozkręcą skuszeni widocznym trendem słabnącego złotego. Może wówczas ruszyłyby też inwestycje, ale przecież też nie od razu. Z drugiej strony, niższa złotówka wpływa negatywnie na przeliczanie zadłużenia zagranicznego. Na pewno jest jeszcze pare innych aspektów, które mają znaczenie przy wyliczaniu w jaki sposób kurs walutowy wpływa na budżet. Czy da się je wszystkie ująć w prostą kalkulację wykazującą niezbicie, że "mocny dolar" (albo "słaby złoty") jest zbawienny dla naszego budżetu? W dodatku w krótkim terminie paru miesięcy. Wydźwięk artykułu jest bowiem taki, że chodzi tylko o chwilowe załatanie dziury w budżecie wszelkim kosztem.

Wydaje mi się, że mamy tu do czynienia z klasycznym przypadkiem braku umiejętności dostosowania się istniejących modeli gospodarczych do zmienionej sytuacji. Nie wynika to z braku elatyczności, chociaż gra to też pewną rolę, ale głównie z inercji myślenia polskich elit gospodarczych. Podobny problem obserwujemy również w państwach starej UE.Krótko mówiąc sytuacja polityczna po 1989r. zmieniła się nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Wraz ze zmianą sytuacji politycznej zmieniła sie również mapa gospodarcza. Jednak prawie wszyscy działają i myślą tak jakby nic się nie zmieniło i zdają się niedostrzegać, że wiele rozwiązań nie ma już racji bytu, choćby w rozszerzonej UE co udowodnił ostatni szczyt unijny w sprawie budżetu. W Polsce wielu ekonomistów też myśli i działa jakby to jeszcze była stara unia z lat 70 i 80tych, jakby Rosja była tym samym państwem co ZSRR, a Chiny były rządzone przez ludzi, którzy myślą czerwona książeczką Mao. Nikt nie zauważa zmiany celów i priorytetów polityki np. USA, patrząc na nie jakby to była jeszcze zimna wojna między dwoma blokami. Chyba Brytyjczycy czują to najlepiej próbując bezskutecznie uświadomić to Niemcom i Francuzom. Polacy jak zwykle nie czuja tzw. bluesa i ich elity wykształcone w minionej już epoce (nie mam tu na myśli tylko realnego socjalizmu) ciągle trzymaja się kurczowo rozwiązań, które były dobre wczoraj, ale dziś pozostawanie przy nich jest samobójstwem politycznym i gospodarczym.Sądzę, że wymagana jest radykalna zmiana myślenia o gospodarce w kontekście podziału budżetu, polityki podatkowej, uwolnienia gospodarki i przebudowy systemu zabezpieczeń socjalnych. Każdy rok zwłoki i pozostawanie za wszelką cenę na okopanych pozycjach to czas stracony dla Polski. Tak dłużej się nie da. Wątpię czy mają tego świadomość polskie elity gospodarcze, które tę politykę w Polsce realizują przez ostatnie 15 lat.