Oszolomowaty
/ 89.229.83.* / 2011-06-26 20:36
Panie Płaskoń! Kolejny, realny(!!) problem dzięki działalności Tuska - prosimy o analizę:
"...O człowieku, który zawetował własny sukces
Osamotniona Polska zablokowała unijny plan obniżenia emisji CO2 i polskiemu premierowi nie jest z tego powodu przyjemnie, gdyż inaczej się umawiał. „Dla mnie nic przyjemnego mówić twardo „nie" w przededniu prezydencji(...) W grudniu 2008 roku, gdy przyjmowaliśmy pakiet klimatyczno-energetyczny, umawialiśmy się, że bardziej ambitne zobowiązania będą miały charakter dobrowolny”.
Donald Tusk ma dzisiaj powody do frustracji, bo za to weto musi przyjąć stuprocentową odpowiedzialność – wynika ono bowiem z niedotrzymania ustaleń wynegocjowanych przez niego osobiście. Mało tego, po zakończonych negocjacjach na unijnym szczycie w grudniu 2008 roku jego ekipa ogłosiła ogromny sukces.
Minister Dowgielewicz w ekstatycznym uniesieniu napawał się wtedy słowami prezydenta Francji, który miał rzekomo powiedzieć, że Tusk jest najlepszym negocjatorem, jakiego on w życiu spotkał. Prawdziwe szczytowanie(nomen omen) przeżywał wówczas minister Sikorski: - „Wydaje się, że premier osiągnął olbrzymi, osobisty sukces(...) Ale to, co najważniejsze, to to, że Polska uzyskała zrozumienie dla swojej argumentacji w kwestii pakietu - Polska grała zespołowo, zarówno jeśli chodzi o współpracę państw Europy Środkowowschodniej, jak i w ramach polskiej delegacji”.
Tamta erupcja samozachwytu ekipy Donalda Tuska znalazła swój finał właśnie w ubiegły wtorek wieczorem. W czasie obrad unijnych ministrów ochrony środowiska nasz przedstawiciel został kompletnie zaskoczony – okazało się, że Polska jest jedynym krajem, który sprzeciwia się „mapie drogowej” w sprawie emisji CO2. Polacy byli pewni, że mają poparcie co najmniej kilku krajów, ale w trakcie posiedzenia te państwa pokazały nam figę.
Szczególnie groteskowo brzmią dzisiaj słowa ministra Sikorskiego z roku 2008, że Polska grała zespołowo i znalazła zrozumienie. Możliwe, że graliśmy zespołowo, tylko że inni grali na serio, a my budowaliśmy zamki z piasku. Polski premier zadowolił się poklepaniem po plecach przez prezydenta Sarkozy`ego, bo jakże inaczej w świetle wtorkowych wydarzeń można interpretować ówczesne komplementowanie przez niego umiejętności negocjacyjnych Tuska?
Faktem jest, że nie zostały dotrzymane ustalenia z tamtego szczytu(zmniejszenie emisji do roku 2020 o 25 procent zamiast ustalonych 20 procent), ale to trzeba było sobie zagwarantować konkretnie, a nie kontentować się klepnięciem francuskiego prezydenta. Za niepohamowaną skłonność Donalda Tuska do „olbrzymich, osobistych sukcesów” teraz drogo zapłacimy jako państwo i jako obywatele.
Okazuje się bowiem, że nasz rząd upojony rzekomym sukcesem sprzed trzech lat nie miał zielonego pojęcia, co się święci. Oto już w lipcu Parlament Europejski będzie głosował raport w sprawie emisji, w którym proponuje się redukcję do roku 2020 aż o 30 procent, a jak dobrze pójdzie, może uda się ustalić kompromisowe 25 procent. Czyli dokładnie tyle ile premier Tusk zawetował, uznając, że ten „rytm działań byłby rujnujący dla naszej gospodarki, energetyki”. Tak się kończą piarowskie zabawy w państwo chłopców z Platformy Obywatelskiej.
Regułą w postępowaniu Donalda Tuska stało się przyjmowanie na przysłowiową wiarę wszelkich zapewnień od zagranicznych przywódców. Premier Putin ustnie zagwarantował Tuskowi rzetelne śledztwo smoleńskie; kanclerz Merkel zadeklarowała na jakimś świstku, że go nie oszuka i zakopie rurę; prezydent Sarkozy solennie zapewnił premiera, że nie skrzywdzi Polski w sprawie emisji CO2.
I każdorazowo Tusk jest zaskoczony, gdy ponosi konsekwencje swojej łatwowierności(???), bo umawiał się inaczej. On się umawiał, a inni nie dotrzymali słowa, żali się premier. Może powinien poszukać sobie mniej skomplikowanej roboty? Niekoniecznie w polityce. W jakiejś dziedzinie, w której ciągle jeszcze respektowane jest harcerskie słowo honoru. Przynajmniej nie będzie musiał blokować wprowadzania w życie swoich osobistych olbrzymich sukcesów...."