Przewija się ostatnio przez media w wystąpieniach wielu mówców mało zrozumiałe dla zwykłych obywateli słowo POPULIZM, traktowane najczęściej pejoratywnie jako coś złego , coś co przynosi ujmę mówiącemu. Tymczasem tak nie jest a ujmę najczęściej przynosi tym , którzy używając tego słowa najczęściej go nie rozumieją . Aby wypełnić tą ideologiczną lukę spieszę z garstką informacji na ten temat jako lekturę w czasie masaży kręgosłupów na sejmowych fotelach. Poniższe informacje są zbiorem różnych luźno rozproszonych na ten temat informacji w internecie i nie pretenduję do ich autorstwa a autorów przepraszam za posłużenie się ich wiedzą. Pojęcie populizmu (łac. populus, lud) to poglądy, które są aktualnie najbardziej popularne w danej grupie społecznej, Termin ten stosowany jest także do opisu rozwiązań demokracji bezpośredniej, takich jak referendum czy inicjatywy społeczne oraz pewnych rodzajów dyktatur np. dyktatura proletariatu. Termin populizm stosowany jest do określenia reformatorskiego nurtu polityki, wykorzystuje retorykę i symbole do inspirowania ludu przeciw grupom określanym jako jego ciemiężyciele. Dużą rolę odgrywa tutaj postać charyzmatycznego, przywódcy, którego apele znajdują oddźwięk w masach. Populizm odnosi się do ponadklasowych koalicji społecznych, dąży do narodowej integracji, przywódcy kierują swoje postulaty przede wszystkim do klasy robotniczej, ale również do tej część społeczeństwa, która wywodzi się z warstw wyższych i średnich. Populizm klasyczny związany z protestem ze strony warstw niższych, szczególnie chłopskich, ma wiejski charakter, gloryfikuje wiejski sposób życia oraz dąży do jego zachowania, reprezentowany głównie przez wiejski populizm w Stanach Zjednoczonych i socjalistyczny populizm w Rosji. Drugim typem jest populizm współczesny, związany przede wszystkim z ruchami i tendencjami występującymi w krajach postkolonialnych, zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej. Według S. di Tella, typologia ugrupowań populistycznych dzieli je na cztery grupy wyróżniane według: zasięgu wpływów, stopnia reprezentacji i składu osobowego przywódców oraz ze względu na stopień poparcia ruchu przez przedstawicieli własnej klasy społecznej. Pierwszą i najmniej rewolucyjną odmianę stanowi wieloklasowa integrująca partia, której przywódca wywodzi się z wyższych warstw społecznych. Ugrupowania tego typu charakteryzuje silna organizacja i poparcie związków zawodowych. Posiadając szeroką bazę wyborczą, obejmującą warstwy średnie, są umiarkowane w głoszeniu radykalnych poglądów. Unikając demagogii i sprecyzowanej ideologii, ugrupowania tego typu są zdolne do przekształcenia się w stabilną siłę polityczną. Przykładem może być meksykańska Partia Instytucjonalno-Rewolucyjna oraz Indyjska Partia Kongresowa. Drugą odmianę stanowią ugrupowania szukające oparcia w klasie robotniczej i w niższych warstwach klasy średniej. Wykazują umiarkowany radykalizm, z obawy przed utratą poparcia warstw średnich. Przykładem ugrupowań tego typu jest peruwiański Amerykański Rewolucyjny Sojusz Ludowy. Trzecią odmianą są ugrupowania reformistyczne, których przywódcy wywodząc się z warstw wyższych zwrócili się przeciwko własnej klasie. Ugrupowania tego typu mobilizują masy wokół charyzmatycznego przywódcy, głoszącego hasła politycznego autorytaryzmu i społeczno-politycznej modernizacji. Czwarty typ stanowią partie rewolucyjne bazujące na klasie robotniczej i poparciu chłopów, których przywódcy –wywodząc się z klasy średniej wyalienowali się z niej stając się elitą rewolucjonistów, przykładem tego typu ugrupowania jest partia Fidela Castro. Populizm można dzielić także na liberalny i narodowy, charakterystyczny dla Ameryki Łacińskiej. Liberalny populizm rozwija się wówczas gdy klasy średnie domagają się wywierania większego wpływu na życie polityczne, dużo mniejszą role odgrywają tu klasy niższe, które są słabsze zarówno pod względem liczebności, jak i stopnia mobilizacji. Narodowy populizm pojawia się wówczas gdy żądania dotyczą nie tylko kwestii politycznych, ale także społecznych i ekonomicznych. Populizm to doktryna polityczna a do najważniejszych jej składników konstytuujących ją jako doktrynę polityczną należą: modernizacja, wieloklasowość, ekspansywność, charyzmatyczne przywództwo. Większość nowoczesnych przykładów populizmu potwierdza jego miejski charakter. Istnieje ścisły związek między postępującym procesem rozwoju cywilizacyjnego a wzrostem znaczenia populizmu jako doktryny politycznej nie jest ona jednak skierowana przeciwko samemu procesowi rozwoju technologicznego ,jest raczej sprzeciwem wobec formy rządów, stosunków społecznych, ekonomicznych czy kultury, rodzących się pod wpływem tych procesów. Kolejnym elementem doktryny populizmu jest jej wieloklasowość. Populizm jest zwykle utożsamiany z ruchem mas, obejmuje najczęściej robotników miejskich, drobną burżuazję, migrantów wiejskich, ale także inteligencję, studentów czy żołnierzy. W doktrynie populistycznej największe i najbardziej uprzywilejowane poz