U schyłku roku nie można przemilczeć sytuacji na giełdach emerging markets. Główne indeksy w Meksyku, Brazylii, Indiach, Rosji, Czechach i Polsce poszybowały na rekordowe poziomy. Globalny indeks MSCI obliczany dla 26 rynków wschodzących (na podstawie notowań ponad 700 spółek giełdowych) zdołał nieznacznie pokonać majowy szczyt, a lokalne waluty pozostają silne względem dolara.
WIG20 balansuje tuż nad szczytem majowej hiperboli, krążąc usypiająco wokół 3400 punktów. Z dużym prawdopodobieństwem jeszcze przez kilka tygodni sytuację uratuje kalendarz. Mało który z zarządzających wielkimi globalnymi funduszami jak również polskimi TFI i OFE zdecyduje się na mocną wyprzedaż przed końcem roku, bo przecież w zasięgu ręki są megapremie za wyniki całoroczne. Obecnie nie można wykluczyć umiejętnej, spokojnej dystrybucji części papierów przez bardziej zachowawcze podmioty, wyciągające odpowiednią naukę z przeszłych lekcji.
Tylko że czasu na „ewakuację” pozostało coraz mniej, a duża część zysków z inwestycji póki co pozostaje na papierze. Trzeba jeszcze komuś te
akcje warte wiele miliardów sprzedać i tu jest pies pogrzebany: kto to odkupi po bieżących cenach? Niczym miecz Damoklesa wisi nad rynkiem świadomość o rekordowo wysokim zaangażowaniu OFE w polskie akcje, więc z ich strony pomoc nie nadejdzie. Wątpliwe, by przy tak silnej złotówce do zakupów rzuciły się fundusze zagraniczne, których zarobek spotęgowało osłabienie dolara i presja na realizację zysków jest ogromna.
Efekt stycznia może jeszcze rzutem na taśmę wystąpić, ale będzie on raczej karłowaty i ograniczy się do pierwszych kilku sesji 2007 r. Patrząc na dwutygodniową konsolidację przy szczytach, nie można wykluczyć krótkiej lecz bardzo intensywnej mobilizacji popytu i wyciągnięcia indeksów jeszcze o kilka procent przy olbrzymich obrotach. Skoro dociągnięto do 50 tys. pkt na indeksie WIG, to – ironizując – czemu by sobie nie pozwolić na 3500 WIG20, czy 4000 na MIDWIG, a może pierwszy w historii tysiąc złotych za jedną akcję (BPH)? Jednak do przesilenia jest najprawdopodobniej znacznie bliżej, niż wskazywałby na to rynkowy spokój i optymizm. Optymizm ten staje się irracjonalny, co widać po ponad 60-punktowej bazie na marcowej serii kontraktów futures na WIG20.
Pośród szampańskich nastrojów znane postaci rynku finansowego przekonują o trwałości ożywienia gospodarczego i zapewniają o wieloletnim wzroście PKB na poziomie 5 procent. Do znudzenia powtarza się argument o dalszych napływach gotówki do funduszy inwestycyjnych, dzięki czemu „wzrosty muszą trwać”. A gdzie w tym wszystkim znajduje się polski sektor bankowy (około 40 proc. udziału w indeksie WIG20) ze średnim wskaźnikiem C/Z około 25 oraz C/WK równym niemal pięć? Co czeka spółki surowcowe w obliczu realnej dalszej przeceny paliw i metali przemysłowych? Absurdalnym wycenom średnich i małych spółek zgrupowanych w indeksach MIDWIG i WIRR poświęciłem kilka tygodni temu osobny felieton.
No i wreszcie ten niesamowity znak czasu dany przez tłumy ludzi nie mających dotąd nic wspólnego z inwestycjami giełdowymi. Drobni polscy ciułacze od Świnoujścia po Ustrzyki Górne znowu (poprzednio w 1994 oraz 2000 r.) odkryli w sobie żyłkę giełdowych rekinów i masowo zakładają rachunki inwestycyjne. Stadnym pędem do posiadania akcji dają nieomylne świadectwo nadchodzącego końca hossy, rwąc się do zakupów giełdowych niezmiennie jako ostatnia grupa.
Tuż za rogiem czai się inflacja i ma ona duże szanse przekroczyć 2,5 procent. Podwyżki stóp mogą się okazać większe niż się oczekuje. Wygląda na to, że argumentów przemawiających za drastyczną przeceną indeksu WIG20 w okolice 2500 pkt jest wystarczająco dużo. Koronnym ostrzeżeniem dla indeksów amerykańskich i brytyjskich jest opisane wyżej zachowanie „smart money”, systematycznie opuszczających Titanic hossy.
http://www.expander.pl/expander/index.jsp?place=Lead2&news_cat_id=22&news_id=11504&layout=3b&page=text