Żeby jechać do Toskanii lub Neapolu trzeba zarobić kasę. A z tego prawie połowę trzeba oddać na podatki i do ZUS-u, czyli na utrzymanie PO i reszty Tuskobandy (jeśli się zarabia w Polsce). Jak ktoś jest taki głupi, że cieszy się z tego, że może sobie wyjechać, płacąc przy tym haracz w wysokości połowy ceny tego wyjazdu dla rządzącej mafii, która wmawia, że wybudowała nieotwarte stadiony, dziurawe drogi i jeszcze każe zdychać przed emeryturą, to gratuluję "inteligencji" wszystkim "nie-pisuarom".

Ja natomiast zostaję w Polsce i wyjeżdżam w Tatry(chociaż nie mam nic przeciwko Toskanii). Będę tam - trochę z góry - z żalem patrzeć na ludzi, którzy są okradani, ogłupiani i jeszcze się z tego cieszą. Ja będę się jednak cieszyć życiem i ze zdziwieniem obserwować tych, którzy zamiast robić to samo będą opowiadać we Florencji ze swoimi kobietami o własnych frustracjach, tych którzy nie chcą się żreć, ale jednak ciągle wdają się w awantury, a z braku argumentów potrafią tylko tylko szydzić i obrażać innych ...

W młodości Donald Tusk związał się z gdańską opozycją i szybko zafascynował się liberalizmem. W latach 80. pracował w Spółdzielni Pracy Robót, która w najlepszym dla niej okresie zatrudniała setkę pracowników: działaczy Ruchu Młodej Polski, liberałów i ludzi z "Solidarności". Jego kolega Mirosław Rybicki, wówczas członek Ruchu Młodej Polski, opisywał: "Gdy pracowaliśmy w spółdzielni, piło się sporo. Donald tez za kołnierz nie wylewał. Przeciwnie. Pamiętam, ze kiedyś razem się zastanawialiśmy, czy przypadkiem nie przesadzamy. Myślę, ze byliśmy gdzieś na granicy, od której zaczynają się problemy z alkoholem" (por. I.Ryciak, D. Wilczak, "Te sprzeczności", "Newsweek" z 30 października 2005

Ciekawe, ze były lider PO Jan M. Rokita zapytywany przez rozmówców (M. Karnowskiego i P. Zarembe),skąd wywodzi się stereotyp Donalda Tuska jako "nieco leniwego birbanta", odpowiedział: "Ten stereotyp wywodzi się z radosnej, nieco ludycznej atmosfery dawnego Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Sam
Tusk wzmocnił go cokolwiek nieostrożnymi wywiadami, w których mówił na przykład o tym, ze ’kupuje drogie garnitury". Rokita tłumaczył zarzuty leniuchowania, padające pod adresem Donalda Tuska nawet z szeregów Unii Wolności, m.in. tym, ze Tusk jako "dysydent w Unii Wolności został zahibernowany na całe cztery lata na stanowisku marszałka Senatu [był wicemarszałkiem] - J.R.N.]. To była funkcja demoralizująca. Marszałek Senatu nie robi nic. Wicemarszałek Senatu nie robi podwójnie nic" ("Alfabet Rokity...", op. cit., s.285).
Niezbyt obfitujący w dokonania był również kolejny występ Donalda Tuska w roli wicemarszałka, tym razem Sejmu. Jego wystąpienia sejmowe "można było policzyć na palcach jednej ręki" (wg "Gazety Wyborczej" z 15-16 października 2005 r.). Do jakiego stopnia "pracuś" Tusk lekceważył swoją funkcję, możemy przekonać
się choćby z tekstu Piotra Jakuckiego w "Naszej Polsce": "(...) Wróćmy do pewnej sytuacji z sierpnia 2003 r., gdy Tusk był wicemarszałkiem Sejmu. Jak informował 'Głos Wybrzeża' (8-10 sierpnia 2003 r.) w czasie, gdy posłowie dyskutowali o sprawach istotnych dla kraju, Tusk - prowadzący obrady - znudzony, udając, ze
czuwa nad przebiegiem dyskusji, oglądał na monitorze mecz Interu Mediolan z VB Stuttgart".

Czas wrzeszczących staruszków – książka publicystyczna Rafała Ziemkiewicza


Jesli nie czytales polecam.

Czas wrzeszczących staruszków – książka publicystyczna Rafała Ziemkiewicza wydana w 2008 roku w Lublinie nakładem wydawnictwa "Fabryka Słów" pod marką "Drewniany Rower".[1] Autor analizuje przyczyny i skutki walki między PiS a PO, formułuje ocenę rządów Jarosława Kaczyńskiego i Donalda Tuska i postawy polskiej inteligencji wobec politycznych wydarzeń w Polsce lat 2005 - 2008.

Tytuł książki pochodzi od felietonu Czas wrzeszczących staruszków, opublikowanego przez Ziemkiewicza we wrześniu 2007 na jego blogu.[2] Felieton dotyczył krytycznej wypowiedzi Vaclava Havla na temat polskiej polityki.

Według opisu wydawcy, książka jest efektem "sieroctwa po POPiS-ie" i stanowi obrachunek ze spadkiem po niedoszłej koalicji, której oczekiwać miała połowa Polaków.[3]

W opinii recenzenta Dziennika Polskiego, Ziemkiewicz opisuje polską politykę jako teatr, na którego scenie nikną sprawy naprawdę ważne, spory o kształt i przyszłość Rzeczypospolitej.[4]. Według Wiktora Świetlika z Kuriera Lubelskiego Ziemkiewicz podkreśla "blokadę" państwa (państwo stanęło i nie nadgania) w porównaniu do aktywności Polaków. Przyczyną tej blokady jest polska polityka i propagandowa walka między dwoma partiami. [5]

a powinno byc "czas rzadow wrzeszczacych moherow i staruszkow i mlodych. Inteligencja ustepuje glupszej wiekszosci"