To, co wydarzyło się w Warszawie 21 kwietnia br., przejdzie do historii jako największe po 1989 roku zgromadzenie wolnych Polaków zatroskanych o zagrożone swobody obywatelskie, zaniepokojonych ograniczaniem wolności słowa. Byłem wśród manifestantów i rozmawiałem z wieloma ludźmi. Przyjechali z całej Polski, spotkałem też rodziny z USA, Francji i Włoch. To, co mnie zbudowało, to stopień świadomości tych ludzi, ich silne przekonanie, że sprawy w Polsce idą w złym kierunku. W ich głosach było także niezadowolenie, a niekiedy i gniew na arogancję władzy, brak szacunku dla obywateli, którzy mają prawo wyrażać swoje wątpliwości, także w sprawie tragedii smoleńskiej. Mają też prawo do wspierania mediów, które ich zdaniem stoją po stronie prawdy. Tym razem nie dało się pominąć w mediach tak wielkiej manifestacji, ale trzy główne programy informacyjne, jakby sterowane przez jeden propagandowy ośrodek, postanowiły zrobić z manifestacji wydarzenie wyłącznie polityczne.
Usłyszeliśmy też, że był to marsz polskiej prawicy do władzy, o której zjednoczenie zabiega Jarosław Kaczyński. Ani słowa o tym, że ten marsz był zorganizowany w obronie Telewizji Trwam przez ludzi autentycznie zatroskanych o jakość polskiej demokracji. Kto zakazał mówić? Kto steruje dziś głównymi mediami w Polsce? Nadal Ciosek, Urban, Kiszczak, Jaruzelski? A może one, jako od lat "zaprzyjaźnione" z władzą, same się już sterują, bo są jej postkomunistyczną częścią.