Winieckiemu można pogratulować skuteczności robienia ludziom przysłowiowej wody z mózgu. Przykładem są Budyń i Stańczyk.
A tutaj coś o wiarygodności Winieckiego jako lobbysty:
" W połowie ub.r. analitycy bankowi i eksperci, zapewniali polską opinię publiczną o tym, że kryzys Polski nie dotknie, że akcje na giełdzie papierów wartościowych będą drożeć, a banki są silne i stabilne i żaden czarny scenariusz im nie grozi oraz że złoty będzie się umacniał systematycznie. Ekonomiści goszczący w studiu tej telewizji bezkrytycznie i w sposób zupełnie odległy od prawdy pouczali niedowiarków, że mówienie o kryzysie w Polsce w 2009 r., to nieodpowiedzialność i dowód ignorancji ekonomicznej.
Brak odpowiedzialności.
Wśród tych telewizyjnych optymistów wymienić można: prof. Leszka Balcerowicza, prof. Jana Winieckiego, Ryszarda Petru, prof. Witolda Orłowskiego, Marka Zubera, Bohdana Wyżnikiewicza. Żaden z nich nie potrafił przewidzieć zachowań polskiego rynku finansowego, bankowego i kapitałowego, ale co gorsze udzielali rekomendacji, które mogły co najmniej wprowadzać w błąd potencjalnych inwestorów. Czy odpowiedzialność za błędne analizy i rekomendacje spada wyłącznie na tych, którzy się mylili, albo nie rozumieli otaczającej rzeczywistości, będąc raczej lobbystami niż autorytetami?"
http://www.bankier.pl/wiadomosc/Utrata-wiarygodnosci-CNBC-Biznes-1964198.html

P. Winiecki ma poglądy dinozaura, który musi wyginąć.
Motto:
"Prawo, którego celem nie jest wspólne dobro, nie jest już prawem i nie należy go przestrzegać" - Papież Leon XIII - encyklika Libertas.
A więc, kapitalizm nie może być celem samym w sobie. Skutki takiego doktrynerskiego działania preferującego rozwój wąskiej grupy posiadaczy kosztem reszty społeczeństwa, obserwujemy od 1989 roku.

"Niskie płace to neokolonializm - prof. Ryszard Domański, SGH w Warszawie, członek rzeczywisty PAN.
Czy należy podnosić płace? Po to w ogóle jest gospodarka, żeby płace rosły. Jeżeli nie rosną, to jest to przejaw albo stagnacji, albo wyzysku danego kraju czy świata pracy przez kapitał. Z czym teraz mamy w Polsce do czynienia? To zależy, jakim kryterium będziemy mierzyli, jeżeli poziomem bezrobocia, poziomem emigracji za chlebem, to mamy klęskę, mamy stagnację.
Podwyżka płacy minimalnej ma stronę kosztową, ale z drugiej strony ma przecież walor inwestycyjny, jest zachętą dla ludzi, żeby podnosili kwalifikacje. U nas nie patrzy się na płace jako na swoistą inwestycję w kapitał ludzki. Ludzie muszą mieć nadwyżkę finansową, która pozwoli im się rozwijać, podnosić swą atrakcyjność na rynku pracy. Tego nie rozumieją pseudoliberałowie, którzy tylko trąbią o tym, że podwyżka płacy minimalnej obniży popyt na pracę.
Polska należy do krajów, już nie tylko w Europie, ale na świecie, w których udział kosztów pracy w PKB jest najniższy. Inwestorów przyciąga tu tylko tania siła robocza (poczynając od robotnika skończywszy na inżynierze), której można zlecić produkcję i wytwarzanie prostych usług i prostych dóbr, które na świecie są już w fazie schyłkowej albo dojrzałej, a nie nowości. Niskie płace, brak środków na odtwarzanie i rozwój potencjału siły roboczej więc niskie kwalifikacje - stąd uplasowanie Polski na opóźnionej trajektorii ekonomicznej. Bo nowości tam się lokuje i rozwija, gdzie poziom kwalifikacji ludzi pracy jest wysoki.
http://biznes.interia.pl/praca/news/kiedy-wreszcie-polacy-zaczna-godziwie-zarabiac,1662097

Demokraci to pomalowani socjaliści podporządkowani nowym wielkim tego świata.Profesor nie zetknął się oczywiście z opisami despotyzmu koncernu jako osobowości, nie jest mu znane pojęcie Human Resource jako aktu odczłowieczenia pracownika, odrzucenie umów międzynarodowych i gloryfikacja siły jako narzędzia, tudzież pominął obecność kryzysów sterowalnych w imię dziwacznie rozumianej globalizacji.Oczywiście przypadkowo.

otóż to! dobry artykuł!