Do każdego pracowniczego programu emerytalnego wnoszona jest składka podstawowa, którą finansuje pracodawca i nie może ona przekroczyć 7% wynagrodzenia uczestnika. Z wynagrodzenia pracodawcy potrącany jest jedynie podatek dochodowy od osób fizycznych od sfinansowanej przez pracodawcę składki. Składka podstawowa nie jest wliczana do wynagrodzenia stanowiącego podstawę ustalenia obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne. Wysokość składki podstawowej może być ustalona:

o    procentowo od wynagrodzenia (np. 5% wynagrodzenia) albo
o    w jednakowej kwocie dla wszystkich uczestników (np. po 200 zł), albo
o    w sposób mieszany tj. procentowo od wynagrodzenia, z określeniem maksymalnej kwotowej wysokości tej składki (np. 6% wynagrodzenia, ale nie więcej niż 500 zł).

Jeżeli umowa zakładowa tego nie zakazuje uczestnik programu może zadeklarować także składkę dodatkową. Wysokość składki dodatkowej pracownik powinien określić w deklaracji przystąpienia do PPE lub już w czasie uczestniczenia w PPE i złożyć pracodawcy odpowiednią dyspozycję. Nie jest to decyzja nieodwołalna bowiem w przyszłości można zmienić wysokość składki dodatkowej lub zrezygnować z jej wnoszenia poprzez zmianę deklaracji. Suma składek dodatkowych wniesionych do jednego programu w ciągu roku kalendarzowego nie może przekroczyć trzykrotności kwoty odpowiadającej maksymalnej wysokości kwoty wpłaty na IKE. Kwota wpłaty na IKE wynosi obecnie 150% średniego wynagrodzenia w gospodarce - przy czym planuje się zmianę tego wskaźnika do 300%. Kwota ta jest ogłaszana corocznie w Monitorze Polskim. Limit wpłat składek dodatkowych w roku 2008 wynosi 3 x 4055,12 zł. Składka dodatkowa potrącana jest z wynagrodzenia netto (po jego opodatkowaniu i odprowadzeniu obowiązkowych składek ubezpieczenia społecznego).

Odpowiedź na pytanie przygotowała ekspert w BRU Joanna Owczarek