HAMBURGER: strona spółki
6.08.2024, 20:19
MRH Informacja aktualizująca treść raportu ESPI nr 7/2024 z dn. 8.04.2024 r. w sprawie uprawomocnienia postanowienia o oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości Spółki
Zarząd Mr Hamburger S.A. z siedzibą w Krakowie („Spółka”) niniejszym przekazuje informację aktualizującą (korygującą) treści opublikowane w drodze raportu ESPI nr 7/2024 z dn. 8 kwietnia 2024 r., w którym przekazał informację o uprawomocnieniu się postanowienia Sądu Rejonowego Katowice - Wschód („Sąd”) z dnia 11 lipca 2023 r. o oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości Spółki oraz w którym wskazał, że oddalenie tego wniosku nastąpiło z uwagi na to, że majątek Spółki nie wystarcza lub wystarcza jedynie na zaspokojenie kosztów postępowania. W drodze niniejszego komunikatu Zarząd informuje, iż uzyskał dwie niezależne opinie prawne do uzasadnienia postanowienia Sądu o oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości Spółki („Uzasadnienie”), które wskazują, iż Sąd nie stwierdził ponad wszelką wątpliwość, że majątek Spółki nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, o czym mowa w art. 13 ust. 1 Ustawy z dn. 28 lutego 2003 r. Prawa upadłościowego („Prawo upadłościowe”). Niniejszą tezę Zarząd argumentuje następująco.
Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego (stanowiącego ewentualną podstawę do rozstrzygnięcia, będącego podstawą do - zgodnie z przepisami Ustawy o Ofercie - wykluczenia lub odpowiednio wycofania akcji z obrotu): Sąd oddali wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów. Z powołanego wyżej przepisu wynika więc, że dla wydania przez Sąd orzeczenia na podstawie art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego, niezbędne i kluczowe jest stwierdzenie przez Sąd stanu niewypłacalności dłużnika (Spółki) - co w ramach niniejszego postępowania o ogłoszenie upadłości - nie miało miejsca. Z treści Uzasadnienia nie wynika, aby Sąd stwierdził ponad wszelką wątpliwość niewypłacalność Spółki. Z kolei bez stwierdzenia niewypłacalności, trudno jest ustalać, czy majątek wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego lub wystarcza jedynie na ich zaspokojenie. Skoro więc w ramach postępowania upadłościowego, Sąd nie był w stanie stwierdzić stanu niewypłacalności Spółki, to nie mógł również stwierdzić, że zachodzi okoliczność, o której mowa w art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego, tj., że majątek Spółki nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów. Nadto, wskazać należy, iż Spółka w istocie posiadała i posiada środki finansowe, gdyż Sąd w ramach postępowania restrukturyzacyjnego wydał postanowienie o zatwierdzeniu układu (zob. ESPI nr 15/2024 i nr 17/2024), co potwierdza w istocie, że stan niewypłacalności nie występował w stosunku do Spółki. W ramach postępowania restrukturyzacyjnego, Spółka zawarła z wierzycielami układ (zob. ESPI nr 8/2024) oraz w dniu 24 kwietnia 2024 r. złożyła w Sądzie wniosek o jego zatwierdzenie. Zgodnie z art. 164 ust. 1 Ustawy z dn. 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne („Prawo restrukturyzacyjne”): układ przyjęty przez zgromadzenie wierzycieli zatwierdza sąd, a granice dla kryterium badania układu przez sąd wyznacza art. 165 Prawo restrukturyzacyjne. Zgodnie natomiast z art. 165 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego, sąd odmówi zatwierdzenia układu, jeżeli narusza on prawo […] albo jeżeli jest oczywiste, że układ nie będzie wykonany […]. Z uwagi zatem na wspomniane powyżej znaczenie, jakie rozstrzygnięcie zapadające w ramach postępowania restrukturyzacyjnego posiada dla ustalenia statusu i stanu spraw podmiotu nim objętego, zawierany z wierzycielami układ podlega zawsze szczegółowej kontroli sądowej. W uzupełnieniu przedstawionych powyżej wyjaśnień należy podnieść też okoliczność, że w przedmiotowej sprawie zapadłe rozstrzygnięcia sądowe nie mogły, w żadnym momencie, ze względu na zakres rozpoznania sprawy dokonywany przez właściwy sąd, prowadzić do zaistnienia stanu wzajemnej sprzeczności lub niewykonalności, jeśli chodzi o kształtowany nimi stan prawny Spółki. Otóż zgodnie z przepisem art. 25 ust. 1 pkt 2) Ustawy o KRS, sąd rejestrowy wszczyna z urzędu postępowanie o rozwiązanie podmiotu wpisanego do rejestru przedsiębiorców KRS bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego w przypadku, gdy oddalono wniosek o ogłoszenie upadłości lub umorzono postępowanie upadłościowe z tego powodu, że majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. Z przywołanego przepisu wynika jednoznacznie, że w sytuacji oddalenia przez właściwy sąd wniosku dłużnika o ogłoszenie upadłości z tego powodu, że jego majątek nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, KRS wszczyna z urzędu postępowanie o rozwiązanie podmiotu wpisanego do rejestru przedsiębiorców KRS bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego. Rozwiązanie to prowadzi w praktyce do przymusowego pozbawienia bytu prawnego podmiotu, wobec którego doszło do fiaska wszczęcia postępowania upadłościowego z określonej powyżej przyczyny. Postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości w stosunku do Spółki nie mogło jednak prowadzić do takich następstw, nie tylko ze względu na swoją treść – co wyjaśniono powyżej – ale także ze względu na to, że w ramach postępowania restrukturyzacyjnego, Sąd który wydał postanowienie o zatwierdzeniu układu (w realiach wydanego przecież wcześniej postanowienia o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości), szczegółowo badał, czy układ nie narusza prawa oraz to, czy układ jest i będzie „wykonalny”. W stosunku do Spółki (w związku z wydanym postanowieniem o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości) nie mogła więc w ogóle zachodzić (i nie zaistniała) sytuacja, o której mowa powyżej (wymóg podjęcia przez KRS obligatoryjnego postępowania zmierzającego do rozwiązania Spółki), ponieważ Sąd nie mógłby wówczas wydać postanowienia o zatwierdzeniu układu. W takich bowiem warunkach: (i) układ naruszałby prawo, oraz (ii) byłoby oczywiste, że układ nie będzie wykonany (skoro Spółka miałaby podlegać przymusowemu wykreśleniu z rejestru przedsiębiorców KRS). Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Zarządu oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości nie nastąpiło w trybie art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego, tj. w związku z faktem, że majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów. Ponadto, również w samym postanowieniu, Sąd nie wskazał jako powodu oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości przesłanki, o której mowa w art. 13 ust. 1 prawa upadłościowego. Powyższe potwierdza więc dodatkowo, że wniosek o ogłoszenie upadłości nie został oddalony z powodów, o których mowa w art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego, co konsekwentnie oznacza, że w stosunku do Spółki nie zachodziła w żadnym momencie przesłanka, o jakiej mowa w art. 91 ust. 11 Ustawy o Ofercie, tj. przesłanka powodująca wykluczenie lub odpowiednio wycofanie - z mocy prawa - akcji Spółki będących przedmiotem obrotu w alternatywnym systemie obrotu na rynku NewConnect. Zarząd wskazuje, iż w konsekwencji powyższych ustaleń, zwróci się do Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie S.A. („GPW”) celem zmiany szczególnego oznaczenia instrumentów finansowych Spółki, nadanego uchwałą Zarządu GPW nr 485/2024 z dn. 10 kwietnia 2024 r.
Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego (stanowiącego ewentualną podstawę do rozstrzygnięcia, będącego podstawą do - zgodnie z przepisami Ustawy o Ofercie - wykluczenia lub odpowiednio wycofania akcji z obrotu): Sąd oddali wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów. Z powołanego wyżej przepisu wynika więc, że dla wydania przez Sąd orzeczenia na podstawie art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego, niezbędne i kluczowe jest stwierdzenie przez Sąd stanu niewypłacalności dłużnika (Spółki) - co w ramach niniejszego postępowania o ogłoszenie upadłości - nie miało miejsca. Z treści Uzasadnienia nie wynika, aby Sąd stwierdził ponad wszelką wątpliwość niewypłacalność Spółki. Z kolei bez stwierdzenia niewypłacalności, trudno jest ustalać, czy majątek wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego lub wystarcza jedynie na ich zaspokojenie. Skoro więc w ramach postępowania upadłościowego, Sąd nie był w stanie stwierdzić stanu niewypłacalności Spółki, to nie mógł również stwierdzić, że zachodzi okoliczność, o której mowa w art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego, tj., że majątek Spółki nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów. Nadto, wskazać należy, iż Spółka w istocie posiadała i posiada środki finansowe, gdyż Sąd w ramach postępowania restrukturyzacyjnego wydał postanowienie o zatwierdzeniu układu (zob. ESPI nr 15/2024 i nr 17/2024), co potwierdza w istocie, że stan niewypłacalności nie występował w stosunku do Spółki. W ramach postępowania restrukturyzacyjnego, Spółka zawarła z wierzycielami układ (zob. ESPI nr 8/2024) oraz w dniu 24 kwietnia 2024 r. złożyła w Sądzie wniosek o jego zatwierdzenie. Zgodnie z art. 164 ust. 1 Ustawy z dn. 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne („Prawo restrukturyzacyjne”): układ przyjęty przez zgromadzenie wierzycieli zatwierdza sąd, a granice dla kryterium badania układu przez sąd wyznacza art. 165 Prawo restrukturyzacyjne. Zgodnie natomiast z art. 165 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego, sąd odmówi zatwierdzenia układu, jeżeli narusza on prawo […] albo jeżeli jest oczywiste, że układ nie będzie wykonany […]. Z uwagi zatem na wspomniane powyżej znaczenie, jakie rozstrzygnięcie zapadające w ramach postępowania restrukturyzacyjnego posiada dla ustalenia statusu i stanu spraw podmiotu nim objętego, zawierany z wierzycielami układ podlega zawsze szczegółowej kontroli sądowej. W uzupełnieniu przedstawionych powyżej wyjaśnień należy podnieść też okoliczność, że w przedmiotowej sprawie zapadłe rozstrzygnięcia sądowe nie mogły, w żadnym momencie, ze względu na zakres rozpoznania sprawy dokonywany przez właściwy sąd, prowadzić do zaistnienia stanu wzajemnej sprzeczności lub niewykonalności, jeśli chodzi o kształtowany nimi stan prawny Spółki. Otóż zgodnie z przepisem art. 25 ust. 1 pkt 2) Ustawy o KRS, sąd rejestrowy wszczyna z urzędu postępowanie o rozwiązanie podmiotu wpisanego do rejestru przedsiębiorców KRS bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego w przypadku, gdy oddalono wniosek o ogłoszenie upadłości lub umorzono postępowanie upadłościowe z tego powodu, że majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. Z przywołanego przepisu wynika jednoznacznie, że w sytuacji oddalenia przez właściwy sąd wniosku dłużnika o ogłoszenie upadłości z tego powodu, że jego majątek nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, KRS wszczyna z urzędu postępowanie o rozwiązanie podmiotu wpisanego do rejestru przedsiębiorców KRS bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego. Rozwiązanie to prowadzi w praktyce do przymusowego pozbawienia bytu prawnego podmiotu, wobec którego doszło do fiaska wszczęcia postępowania upadłościowego z określonej powyżej przyczyny. Postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości w stosunku do Spółki nie mogło jednak prowadzić do takich następstw, nie tylko ze względu na swoją treść – co wyjaśniono powyżej – ale także ze względu na to, że w ramach postępowania restrukturyzacyjnego, Sąd który wydał postanowienie o zatwierdzeniu układu (w realiach wydanego przecież wcześniej postanowienia o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości), szczegółowo badał, czy układ nie narusza prawa oraz to, czy układ jest i będzie „wykonalny”. W stosunku do Spółki (w związku z wydanym postanowieniem o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości) nie mogła więc w ogóle zachodzić (i nie zaistniała) sytuacja, o której mowa powyżej (wymóg podjęcia przez KRS obligatoryjnego postępowania zmierzającego do rozwiązania Spółki), ponieważ Sąd nie mógłby wówczas wydać postanowienia o zatwierdzeniu układu. W takich bowiem warunkach: (i) układ naruszałby prawo, oraz (ii) byłoby oczywiste, że układ nie będzie wykonany (skoro Spółka miałaby podlegać przymusowemu wykreśleniu z rejestru przedsiębiorców KRS). Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Zarządu oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości nie nastąpiło w trybie art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego, tj. w związku z faktem, że majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów. Ponadto, również w samym postanowieniu, Sąd nie wskazał jako powodu oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości przesłanki, o której mowa w art. 13 ust. 1 prawa upadłościowego. Powyższe potwierdza więc dodatkowo, że wniosek o ogłoszenie upadłości nie został oddalony z powodów, o których mowa w art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego, co konsekwentnie oznacza, że w stosunku do Spółki nie zachodziła w żadnym momencie przesłanka, o jakiej mowa w art. 91 ust. 11 Ustawy o Ofercie, tj. przesłanka powodująca wykluczenie lub odpowiednio wycofanie - z mocy prawa - akcji Spółki będących przedmiotem obrotu w alternatywnym systemie obrotu na rynku NewConnect. Zarząd wskazuje, iż w konsekwencji powyższych ustaleń, zwróci się do Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie S.A. („GPW”) celem zmiany szczególnego oznaczenia instrumentów finansowych Spółki, nadanego uchwałą Zarządu GPW nr 485/2024 z dn. 10 kwietnia 2024 r.