Hanuszkiewicz sięgał po różnorodny repertuar. Do jego najbardziej znanych adaptacji należą: "Wesele", "Zbrodnia i kara" i "Wyzwolenie" w Teatrze Powszechnym, "Ksiądz Marek" w Dramatycznym oraz "Dziady" i "Balladyna" w Narodowym. To właśnie "Balladyna", którą wyreżyserował w 1974 roku, weszła do historii polskiego teatru. Reżyser zaskoczył widzów oryginalnymi, jak na tamte czasy, efektami, między innymi posadził Goplanę na japońskim motocyklu.
W Teatrze Telewizji realizował klasyków literatury europejskiej między innymi Moliera, Szekspira, Dostojewskiego, Czechowa, Elliota, Sartre'a, a także klasykę narodową od Mickiewicza po Mrożka.
Na dorobek artysty składają się też role filmowe, między innymi "Zuzanna i chłopcy", "Spóźnieni przechodnie" oraz teatralne, jak: Hamlet, Don Juan, Prospero w "Burzy" i Tytus w "Berenice".
Adam Hanuszkiewicz przenosząc w brawurowy sposób na scenę uznane dzieła literackie, wywoływał skrajne opinie widzów i krytyki. Recenzenci pisali o nim: "Wymóżdżacz polskiego teatru", "niszczyciel kultury polskiej", bywało, że apelowali o zdejmowanie jego spektakli z afiszy. W niektórych publikacjach nazywany był "enfant terrible" polskiego teatru.
(więcej)
Urodził się 16 czerwca 1924 roku we Lwowie. Uczęszczał do tamtejszego Państwowego III Gimnazjum Męskiego im. Króla Stefana Batorego. Po wkroczeniu wojsk sowieckich do Lwowa w lipcu 1944 wstąpił do zespołu teatralnego Wojska Polskiego. Jest samoukiem. Nie ukończył żadnej z artystycznych uczelni.
Karierę artystyczną rozpoczął w 1945 roku debiutem aktorskim na deskach Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie. W 1951 roku miał debiut reżyserski w Teatrze Polskim w Poznaniu, gdzie wystawił sztukę Leonida Rachmanowa "Niespokojna starość".
Współtworzył Teatr Telewizji i przez kilka lat był jego dyrektorem. W 1955 roku roku wyreżyserował pierwszą sztukę telewizyjną - "Złotego lisa" Jerzego Andrzejewskiego.
Od 1956 roku Hanuszkiewicz był reżyserem i dyrektorem Teatru Powszechnego. W 1968 roku został dyrektorem Narodowego, po usunięciu Kazimierza Dejmka za głośną wówczas realizację "Dziadów", uznaną przez komunistyczne władze jako polityczną. Hanuszkiewicz był oskarżany przez część środowiska artystycznego o kolaborację z władzami.
W 1980 roku został odwołany ze stanowiska dyrektora Teatru Narodowego. Po wprowadzeniu stanu wojennego przyłączył się do bojkotu telewizji. W latach 80. reżyserował w teatrach warszawskich, łódzkich i za granicą - w Finlandii i RFN. W 1989 roku objął dyrekcję Teatru Nowego w Warszawie, realizując klasyczny repertuar polski.
Artysta został uhonorowany wieloma wyróżnieniami między innymi, nagrodą Komitetu do spraw Polskiego Radia i TV za twórczość radiową oraz za wybitne osiągnięcia w Teatrze TV. Otrzymał też Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W 2008 roku dostał nagrodę warszawskiego środowiska teatralnego - Feliks Warszawski.
IAR