Do głównych katalizatorów tego ruchu można zaliczyć silnego dolara oraz obawy rynku o wzrost gospodarczy w Chinach, które są głównym konsumentem miedzi. Podobnie jak w przypadku innych surowców jak złoto czy ropa miedź wyceniana w dolarze jest z ujemnie skorelowana, a indeks dolara, który obrazuje siłę USD względem koszyka głównych walut, znajduje się od 8 maja w trendzie wzrostowym (jednomiesięczna korekta w czerwcu). Niepokojącym sygnałem jest także spadający od kilku miesięcy import metalu do Chin, gdzie zapasy znajdują się na dość niskich poziomach. Nawet jeżeli miały by zostać odbudowywane to w drugiej połowie roku napotkają na zwiększającą się podaż na globalnych rynkach. Z drugiej strony, ekonomiści mają nadzieję, iż dotychczasowe zabiegi stymulujące gospodarkę Chin będą intensyfikowane do końca tego roku, żeby osiągnąć założony cel 7.5% wzrostu gospodarczego. Co będzie coraz trudniejsze patrząc na serię danych z Państwa Środka. Nowe pożyczki banków w lipcu okazały się nie tylko gorsze od czerwcowych,
ale i znacznie niższe od oczekiwań analityków (385 mld wobec 780 mld). Podaż pieniądza M2 r/r zmieniła się o 13.5% wobec prognozy 14.5%. Wreszcie, lipcowe dane o produkcji przemysłowej, sprzedaży detalicznej oraz inwestycjach w środki trwałe okazały się minimalnie gorsze od szacunków rynku.
Czarna świeca zatrzymała się w nieprzypadkowym rejonie cenowym. Po pierwsze, zasięg ostatniej korekty (27 maj - 12 czerwiec) jest równy praktycznie co do punktu obecnej fali przeceny. Ponadto, jest to rejon gdzie znajduje się 61.8% zniesienia Fibonacciego wzrostów z okresu 13 czerwca 14 lipca. Wreszcie notowania znalazły się blisko wsparcia wynikającego z linii trendu zapoczątkowanego w połowie marca. Ten obszar cenowy powinien zadziałać jako klasyczne miejsce wsparcia. Zatem już niedługo powinno się okazać w którym kierunku będzie podążać cena miedzi w średnim terminie.
