Zdaniem Sądu Najwyższego pogląd prawny prezentowany przez skarżącego, a będący powtórzeniem poglądu Leona Peipera nie jest do zaakceptowania, bowiem całkowicie pomija obecne uregulowania prawne. Przede wszystkim nie można zapominać o wyra-żonej w art. 1 § 1 k.k. zasadzie nullum crimen, nulla poena sine lege, obecnie ujętej rów-nież w art. 42 ust. 1 Konstytucji RP z 1997 roku, a uprzednio wyprowadzanej także z za-sady demokratycznego państwa prawnego. Na podstawie tej zasady zarówno Trybunał Konstytucyjny jak i Sąd Najwyższy wielokrotnie akcentowały wymóg ustawowej dookre-śloności norm karnych. Trybunał Konstytucyjny precyzując wymaganie określoności wskazał, iż „materialne elementy czynu, uznanego za przestępczy, muszą być zdefinio-wane w ustawie (zgodnie z konstytucyjną zasadą wyłączności ustawy) w sposób kom-pletny, precyzyjny i jednoznaczny” (postanowienie z dnia 13 czerwca 1994 r., S. 1/94, OTK w 1994 r., cz. I, s. 271). Natomiast w innym orzeczeniu stwierdził, iż „w świetle kon-stytucyjnego podziału materii pomiędzy ustawy a akty wykonawcze, podstawowe ele-menty zarówno czynu, jak i kary muszą być określone w samej ustawie, a nie mogą być –w sposób blankietowy − pozostawione do unormowania w akcie wykonawczym” (orze-czenie z dnia 1 marca 1994 r., U. 7/93, OTK w 1994 r., cz. I, s. 41). Między innymi te orzeczenia doprowadziły Trybunał Konstytucyjny do wniosku, iż „ustawowe sformułowa-nie przepisów karnych (represyjnych) musi w sposób zupełny odpowiadać zasadzie określoności. Oznacza to, że sama ustawa musi w sposób kompletny, precyzyjny i jed-noznaczny definiować wszystkie znamiona czynów zagrożonych karą” (orzeczenie z dnia 26 kwietnia 1995 r., K 11/94, OTK w 1995 r., cz. I, poz. 12).
O konieczności stosowania się do zasad ustawowej określoności znamion czynów za-bronionych szczególnie w sytuacji, gdy obowiązek, którego naruszenie jest penalizowa-ne, nie wynikał w każdym swoim aspekcie z ustawy, przypominał również Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach (por. wyroki SN: z dnia 25 marca 1998 r., V KKN 136/97, Prok. i Pr. 1999/1/7, z 22 czerwca 1999 r., III KKN 391/97, OSNKW 1999, nr 9-10, poz. 52, z 1 grudnia 2005 r., IV KK 122/05, OSNKW 2006, nr 2, poz. 19).
Zasada ustawowej określoności odpowiedzialności karnej nakazuje więc uznać, iż doku-mentacja działalności gospodarczej, o której mowa w art. 303 k.k., to dokumentacja któ-rej obowiązek prowadzenia wynika z przepisu rangi ustawowej. Przedmiotem stypizowa-nych w tym przepisie zachowań nie mogą być prywatne zapiski, listy, spisy, rejestry spo-rządzone co prawda w związku z prowadzoną działalnością, jednakże do sporządzenia których podmiot gospodarczy nie został zobowiązany ustawowo. Podkreślić należy, iż w zależności od wyboru formy prawnej podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, a więc zorganizowania działalności oraz rodzaju prowadzonej działalności prawo nakłada obowiązek prowadzenia innej dokumentacji działalności gospodarczej. Wskazanie wszystkich przepisów dotyczących tego zagadnienia w zasadzie nie jest możliwe i prze-kracza ramy niniejszego orzeczenia. Należy natomiast wskazać, iż przepisy odnoszące się do pojęcia „dokumentacja działalności gospodarczej” zawarte są przede wszystkim w ustawach regulujących obrót gospodarczy, w tym w ustawach administracyjnych w za-kresie porządku finansowego państwa. W tym miejscu można jedynie przykładowo po-dać, iż ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz.694 z późn. zm.) wskazuje osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organiza-cyjne obowiązane do stosowania się do tej ustawy, w tym do prowadzenia ksiąg rachun-kowych (art. 2ust. 1). Obowiązek prowadzenia dokumentacji zgodnie z wymaganiami ustawy o rachunkowości powstaje także w związku ze zgłoszeniem urzędowi skarbowe-mu decyzji stosowania zasad rachunkowości w sytuacji, gdy zasady te nie są obligatoryj-ne dla określonego podmiotu gospodarczego (art. 2 ust. 2). Treść obowiązku wyznacza więc równocześnie zakres wymagań, jakie ma spełniać dokumentacja działalności go-spodarczej. Ustawa o rachunkowości w sposób bardzo szczegółowy określa zasady do-